Het afscheid was onafwendbaar. In oktober van het jaar ervoor waren we nog 10 dagen op reis geweest naar Egypte. De plaats heette Sharm-el-Sheikh, maar ik voelde me armer met elke minuut die er verstreek. Deze reis zou het ultieme bewijs moeten vormen van de onware kronkels in mijn hoofd die al langer een geest in het huis van de liefde bespeurden. Het bewijs bleef uit. De aanklager had gewonnen.
Toch zou het nog een maand duren eer ze me de waarheid vertelde. November, koud…een café in het Antwerpse : de eenrichtings-confrontatie…nog kouder. De nieuwe baan had haar meer opgeleverd dan maaltijdcheques, een laptop en een GSM. Hij werd niet vermeld in het bonuspakket. We zaten allen in dezelfde branche : een driehoek in de expeditie-wereld. Dat maakte dat ik hem ook toevallig kende, echter enkel via de telefoon. Joviaal, vriendelijk, behulpzaam…té behulpzaam. Stilaan verdween de driehoek en werd het een rechte lijn tussen twee punten. Het derde punt werd als overbodig erkend.
Kerstmis in hel… Alleen in een café op Linkeroever. Zij vierde het elders. Nee, niet bij hem : hij was getrouwd. Vreemd, laat ik nu denken : zij ook. Ze trok naar het kerstfeest bij mijn eerste vrouw. Ha, leuke speling van het lot ! Hoewel… Was zij ook niet aanwezig bij de bevalling van een nieuw zustertje voor onze twee kinderen ? Ik had vrouwen nummer één en twee afgezet aan het hospitaal om meteen terug te keren naar Wilrijk, waar mijn maat stond te wachten voor een potje snooker. Mooie tijden… Een boze verpleegster stond mij op te wachten in de gang buiten de kamer. Of ik het normaal vond om nu te gaan snookeren ? Sorry, ben slechts huisvriend van beide dames, die een koppel vormen. Verpleegster verlegen… Ik niet !
Nieuwjaar in stilte…Kinderen naar hun respectievelijke vriendin en vriend. Op het allerlaatste moment : uithaal-Chinees…weggooi-Chinees. Weggooi-echtgenoot. Televisie, muziek, lezen, vuurwerk : Oh en Ah ! Slapen : zij in wat ooit ‘onze’ kamer was, ik op mijn inmiddels vaste stek in de logeerkamer. Het begin van een nieuw jaar…het begin van de ultieme nachtmerrie.
Op vrijdag bleef de dochter altijd slapen bij haar vriend. Inmiddels 23 jaar…wat knaagt er dan verdomme nog steeds zo ? Op 1 februari kon ze een studio betrekken in hartje Antwerpen. Kwam goed uit : afscheid nemen van ‘mijn’ dochter zou te moeilijk zijn. Goh, plots meteen weer ‘mijn’ dochter ! De zoon woonde samen : ‘missing in action’. Nog een probleem opgelost. Bezoekers winnen : 1-2 ! Vreemd hoe zo’n wedstrijd kan lopen…binnen enkele uren : 0-3 !
Ze wordt omstreeks 13.00 u opgepikt door de té behulpzame man met de bedrijfscamionette. Inmiddels : zowat 1000 cd’s en niet één nummer helpt haar een laatste, onverwachte twist aan het verhaal te geven. Wel tranen…véél tranen. Ze zei : “Van verdriet”. Verdriet…over 18 verloren jaren ? Ik zei : “Van geluk”…(Chicago : ‘If you leave me now’). En de klok zegt ‘tik…tik’.
Koffietijd ! “Weet je nog…. ?” (Lionel Richie : ‘Three times a lady’). “Goh ja, da’s waar…was ik vergeten, ha ha !”. De amputatie van haar linker-middelvinger. Jaren later, de microchirurgische ingreep om de wijsvinger van dezelfde hand te redden. Zelfs kanker kon het niet van ons halen ! Onoverwinnelijk : samen oud worden. Haar grapje : “makkelijk voor jou : jij bent al oud !”. 6,5 jaar verschil… De té behulpzame man is jonger dan zij (Dionne Warwick : ‘I’ll never love this way again’).
De ganse hall van het grote appartement staat vol…Geen probleem : binnen enkele uren is alles weg…klopt als een bloedend hart. “Zal ik alles al naar beneden…” “Nee, nog te vroeg, anders komen ze weer zeiken van de ‘bond der eigenaars”. Geen bond aanwezig voor mannen in nood ? Sorry, een vrouw is geen eigendom !
Geen koffie meer…tijd voor iets sterkers (Bruce Springsteen : ‘Man’s Job’). “Ik zal nooit meer naar een Springsteen-nummer kunnen luisteren zonder aan jou te denken !”. Nooit duurt precies 5 minuten : een wandeling van de voordeur tot de radio in de verlossende camionette. En de klok zegt ‘tik…tik’.
“Oh ja, mag ik dit ook meenemen ? Oh…en dit ?”. “Tuurlijk, neem maar…” Krijg ik in ruil mijn hart terug ? Of nee, laat maar…heb het toch niet meer nodig. Een fucking ingerichte studio om een té behulpzame man te ontvangen, indien tijd, vrijheid en zin.
Afscheid nemen voor dummies : “Is hij beter ?” “Wat bedoel je, ‘beter’ ?” “Beter in bed…” Wil het weten…Wil het niet weten ! Speelt geen rol : antwoord blijft – gelukkig - uit. Die baan was wegens werkzaamheden toch al tijdje afgesloten (Barry Manilow : ‘Even now’).
18 jaar eerder kreeg ik telefoon van een man van het bedrijf waar ze werkte en waar ik werd aanzien als goede klant. “U kent mij niet, maar ik zou U graag uitnodigen op ons eindejaarsfeest. Eten, drinken en…Clouseau ! U kent wel mijn echtgenote…” GSM dicht…GSM open : “Je hebt nooit gezegd dat je getrouwd bent !”. “Jij hebt nooit gezegd dat jij 2 kinderen hebt !”. Hoe ? Verdomd straf… Zou dat interesse betekenen ? Speurwerk in die mate…En vooral : elkaar nog nooit gezien ! Dat was pas in februari 1990 (natuurlijk ben ik niet naar dat feest geweest !). Opnieuw in maart, april, mei…29 juni 1990 trok ze bij me in. Een wandeling door ‘Memory Lane’, blootvoets door losse kiezels : pijn !
“We hebben nog een goed uur te gaan. Zal ik de fles nu openen ?” Zo ben ik : afscheid in tranen en stijl ! Moët & Chandon : fris gekoeld. “Zullen we maar niet toasten ?”. Zo stom, natuurlijk wel. Altijd klaar om mij in scherpte te nemen : “Op 18 gelukkige en onvergetelijke jaren !”. Kan ik mee leven… (Bob Seger : ‘It’s you’).
Ha ! Had in mei 1990 op haar bureau een boeket rozen laten bezorgen, met een kaartje : “Alle rozen zijn hopeloze gevallen als je ze mag geven aan de mooiste bloem van allen !”. Zonder naam… Heel het kantoor op zijn kop…echtgenoot op de eerste plaats : Wie, Waar, Wanneer ? Nu, 18 jaar later, zelf gepakt op snelheid, romantiek en… juist ja, dàt weet ik niet natuurlijk ! Zowat 9 jaar jonger dan ikzelf. “Nog een glaasje ?”. En de klok zegt ‘tik…tik’.
18 gelukkige en onvergetelijke jaren…maar zakelijk steeds bij de les. “Wil jij meteen scheiden ? Ik niet !”. Hoop strooit confetti rond in beschadigd brein. “Wat ga je doen met het appartement ? Houden of verkopen ?” Wil er godverdomme iemand die confetti opruimen daarboven ?!
Ik heb nu nog steeds alle 17 Valentijnskaarten… Wie doet beter ? Zij heeft er maar 16 gekregen (heb er nog enkele kunnen redden voor de ‘grote opkuis’). De 17e verscheen op woensdag, 14 februari 1996 op de voorpagina van ‘De Morgen’ :
“Je kwam terecht in een kant-en-klaar gezin
“Het was niet altijd makkelijk
“Maar alles kreeg weer zin
“We zijn nu 5 jaar later
“Nog altijd bij elkaar
“En steeds meer van je houden
“Dus is de tijd nu daar
“om te vragen :
“Wil je met me trouwen ?”
Tranen van geluk…inleiding tot tranen van verdriet, gemis… Ze is vermist en niet één opsporingsbevel brengt haar terug. Een scheiding en een huwelijk verder…Ze straalt van geluk op haar site. De tijd heeft geen vat op haar. Net als de kanker : overwonnen. Ik word gewoon ouder en had gelijk in verband met dat hart : heb het niet meer nodig gehad sindsdien. Nog één keer geprobeerd : ze werd helaas onderworpen aan het verschrikkelijke, maar onontkoombare vergelijkingspatroon, dat ze nooit kon halen. Het ergste van alles : we wisten het beiden van bij het begin !
“Mag ik het laatste glas ?”, snikkend…alsof het er toch iets toe doet. Een onuitwisbare tijd… Het glas is uiteindelijk ook gesneuveld tijdens de ‘grote opkuis’, schitterend georganiseerd door mijn eerste echtgenote, terwijl ik met een trechter op mijn hoofd door lange gangen liep, niet wetend waarheen. Wat zei U ook alweer, geachte psychiater : iedereen verdient én krijgt die 2e kans… Bent U écht niet moeten terugkomen in september ?
If I coulda woulda shoulda, that's what folks always say
If I coulda woulda shoulda, and it’s always too late
12.30 u…en de klok zegt ‘tik…tik’. De laatste om het af te leren : ons ’guilty pleasure’ nummer (Guus Meeuwis : ‘Het is een nacht’). Gaat verloren in de voltooid verleden tijd… “Zullen we alles maar stilaan naar beneden brengen?”
Wanneer alles beneden in de hall staat, klaar voor de camionette van de té behulpzame man, komt ze nog één keer mee naar boven. Ik krijg, wegens bewezen diensten, nog een laatste knuffel, die eindeloos lijkt te duren…Tranen vermengen tot een plas…een bad…een bloedbad ! “We hebben samen toch maar lekker ‘Mister Kanker’ verslagen”, snik ik, alsof dit irreële wonder een onbreekbare band had moeten vormen.
Er wordt beneden aangebeld. Ze laat me los en zegt : “Ik ga dan maar.”
Flink zijn… Even flink zijn… Ik had nog recht op 10 minuten liefde, verdomme ! Jammer, die was de té behulpzame man in een onbewaakt moment al komen ophalen enige maanden ervoor. Paste maar nét in zijn camionette !
Ik sluit de deur, ga terug aan tafel zitten en schenk mijn eerste whisky in…de eerste van een onafzienbare rij die nog zullen volgen en waarvan de allerlaatste gouden druppel pas 3 jaar later door mijn keelgat zal glijden.
Ik blijf naar de deur staren. Hoewel haar sleutels op tafel liggen, hoop ik de verlossende klik toch te horen. Zelfs nadat beneden op de parking zowat 10 minuten later een camionette mijn hart uit mijn lijf sleurt, blijf ik kijken…blijf ik herhalen : “Ga niet weg. Ik goud van jou”, vanaf het begin in onze beider ogen de overtreffende trap van ‘houden van’. De laatste keer dat ik het tegen haar zelf had gezegd, kreeg ik het ergste antwoord mogelijk : “Ik weet het” !
De muziek valt stil… En de klok zegt : ‘tik…tik’.