Het is waar, je was de stad wat moe.
Ze bruist nog hier en daar, maar de slechte smaak overheerst. Kijk maar naar de wansmakelijke kerstversiering van de laatste jaren en de vreselijke disco-light-show op de Grote Markt.
Je hebt jezelf gedwongen om met een schrijfkans mee te doen waardoor je op een voordrachtnamiddag belandt in het hart van de stad. Je nodigt iemand uit die al te graag een stukje van Brussel wil zien. Het weer valt tegen en maakt de stad nog troostelozer.
Maar dan volgt een eerste surprise. Je ontdekt een winkel op het Vossenplein. Het blijkt een schatkamer aan kledij uit vroegere tijden. Hier zou je nog uren kunnen rondsnuffelen. Van hoeden met veren en jurken waarin diva’s ooit op de Brusselse podia schitterden tot zware kazuifels waarin kerkoversten pronkten in Brusselse kathedralen. Bij het verlaten horen geestdriftige klanten het slechte nieuws: de zaak sluit weldra de deuren. Moet dit niet beschermd worden en tot werelderfgoed uitgeroepen?
Na balletjes met stoemp en kriek in ’t Goudblommeke, één van de pareltjes uit het Brussels verleden volgt de voorleessessie en een gastbabbel over haar Tutti Fratelli project van de iets ruwer ogende maar niet mindere diva Rheinhilde Decleir. Met haar obligate bloem in heur haar zingt ze een liedje uit haar Nieuwe Sceneperiode. In het Aantwaarps, of wadachte? Zij zou nog staan in één van de ruimere jurken van daarstraks, de kazuifels niet te na gesproken.
Iets later glijd je over het eerder genoemde mooiste marktplein van Europa. De kinderkopjes zijn glad van het vocht. Een troost: gelukkig is de kerstboom echt. Onbewust stap je nu in de goede richting. In de Koninginnegalerij is de kerstversiering iets smaakvoller, dat mag ook wel in dit peperdure winkelcomplex. Eindelijk dan toch een stukje authentieke kerstsfeer: in de prinsengalerij verrast een heus mannenkoor je met kerstliederen.
Je vervolgt je tocht en dan krijgt het onbestemde ronddwalen plots een doel: ‘A la Mort Subite’, een tweede parel aan de Brusselse kroon. Beroemdheden zijn en waren er kind aan huis, waaronder Maurice Béjart, Franse choreograaf, die de danswereld in België tot ongekende hoogten tilde. Hier is geen muziek, dit is een praatcafé, een ontmoetingsplek bij uitstek waar men hoofzakelijk komt om:
- gezien te worden,
- te discussiëren,
- te zwansen met het toffe personeel,
- te genieten van de beste bieren die België te bieden heeft.
Je zet je snel aan het eerste vrije tafeltje bij de ingang naast het koppel waarvan de vrouwelijke helft perfect beantwoordt aan het eerste criterium: opvallen! Een sympathieke pinguïn-ober ruimt het tafeltje. Er is teveel tocht en je verzet je naar de tafelrij in het midden van de zaak. Ondertussen is het koppel vertrokken. Nu zit er een oudere dame in haar eentje naast een foto van de jonge Jacques Brel. Ze praat aldoor in zichzelf, neen ze heeft géén gsm, maar weet zo dat ze het tenminste tegen een intelligent persoon heeft en bevestigt op die manier het tweede criterium: discuteren! Je bent van plaats veranderd waardoor de eerste ober je zoekt en met een kwinkslag overdraagt aan zijn collega van de middenbeuk. Het derde criterium is een feit: zwansen!
Straks is het Kerstmis, dus kies je een Barbe de Noël van de Brouwerij Verhaeghe. Goede keuze, zo blijkt en meteen is het vierde criterium beslecht: genieten! Drie tafeltjes verder krijg je plots een groepje jonge mannen in het vizier. Eén ervan kijkt je kant op en dan merk je het. Voor alle zekerheid kijk je nog eens richting de oude dame aan de ingang, die nu, nog steeds pratend, aanstalten maakt om te vertrekken. Er is de foto van Brel en nu weet je het zeker. De jongeman lijkt, althans van ver, sprekend op Brel. Als hij dan ook nog een onaangestoken sigaret in de mond neemt en je hem zijdelings bekijkt, lijdt het geen twijfel. Dit is de ‘sosie’ van de jonge Jacques. Als Kerstekind kan dit tellen.
En dan besef je: hoe je het ook draait of keert, Brussel verrast telkens weer.