Verhalen,
familieverhalen,
uit vervlogen tijden,
als sterren aan de hemel,
verlichtend, maar soms vergeten,
de fakkels van onze geschiedenis,
flonkerend op familiebijeenkomsten.
Opa, oma,
vader, moeder,
tantes en nonkels,
neven, nichten,
passeren de revue,
hun stemmen weven
een tapijt van anekdotes,
groeiend tot een waardevolle mondelinge kroniek.
De jaren glijden stil voorbij,
als zandkorrels in een uurglas,
en het is jouw beurt,
de fakkel door te geven.
Maar verhalen vervagen,
verdwijnen in de schaduw van de vergeetachtigheid,
feiten en jaartallen als mist,
zwevend in de nevel van de tijd.
Zij die het vertelden en wisten,
zijn als bladeren in de wind,
onbereikbaar, verloren.
Koester deze verhalen,
de schatten van toen,
vooraleer het te laat is,
want als de laatste echo verdooft,
vervliegen de tijden,
vervagen in de donkerte,
en blijft enkel de stilte,
de leegte van vergeten herinneringen.