Voor Rosita bleef ik thuis.
Ik zou Noorwegen niet bezoeken.
Ze was maanden niet in 't dorp.
Ik had voorgoed een kans gemist.
Wim en Rosita trouwden later.
Kanker heeft hen weggemaaid.
Na het eten overnachtte Izzy,
jeugdig voor haar leeftijd,
door tandarts en chirurg geholpen.
Zenuwbanen van haar kiezen
ontstaken, prothesen volgden
en haar benen verlamden. Maanden
revalidatie, nog altijd slecht te been.
Rita smeekte: 'Heb geduld'.
Vaseline en duindoornolie
verleenden geen gesmeerde toegang.
Ze mailde: ''k Heb coeliakie.
Al mijn tijd besteed ik aan
bereiding van glutenvrije voeding.
Niets aan me is nog wat waard.'
Haar verliest Hilde weinig,
de moeder van mijn nageslacht.
Zij maakt kruiswoordpuzzels
of leest luchtige romans, uitgeput
van boodschappen of bezoek.
Zij vraagt kindlief te voelen
aan de bult bovenop haar lever,
of die soms toch niet verkleint?
Maar klagen doet zij niet.