Trillingen. Mijn pols. De jouwe. Onze kennis aan viervoeters.
Al was het maar voor even, de spanning klemt om mijn lemmet (mijn handvork, ik val aan)
wikkelt landschappen om de zoveel tijd om de populieren in deze laan.
Al was het maar voor even, als het ons deed beven was het goed.
Kameel en zijn vaandel want die hebben ze: onze verwaarloosde aanblik
voorziet ons comfort, welgesteldheid, geluk door trechters.
Geperst.
Alles is teniet gedaan. Maar onze denderende trein aan opsommingen
- ons kweekprogramma - staat niet stil.
Ik ben bereid te sterven en opnieuw -
Zon, zee, strandje. Denk met me mee.
Wat hebben we nog niet bedacht. Het gekste? Het daadwerkelijke.
Ik heb zoveel vragen (ik val weer aan).
Klonk het zo? Ja, je houdt het niet voor mogelijk.
“Without you I’m nothing” klinkt. Santé.
Proesten we het uit? Als alles even stil staat? Ja jammer genoeg wel.
Onze onverschilligheid. Alles aan de overkant is toch beter.
Ik houd deze pech boven mijn hoofd. Surfer anno 2019.
Ik houd deze pech boven mijn hoofd. Maar het gilt niet,
schreeuwt ook niet. Vals alarm. Ik knijp je.
Ik knijp je. Santé.