omdat in 2024, 40 jaar na het "verstrijken van 1984", politiek belangrijker is dan ooit
en omdat satire MOET in tijden van Big Brother en andere totalitaire nonsens
De Master of Ceremonies, zelfverklaard equilibrist,
houdt de koord als teugel strak gespannen
tussen de linker- en de rechterzijde van de piste.
Alsnog vergaapt men zich aan dit kunststukje
en de eerste selfie is een feit. Anderen twixxen
bij hun koffie al lustig de lopende zaken
de wijde wereld in wanneer de eerste jeune premier
zijn buiksprekerspop naar het spreekgestoelte stuurt
en luid applaudisseert bij elk punt dat hij maakt.
"Dit lijkt wel een wedstrijd", lacht zijn buurman
groen terwijl hij de rest van zijn fractie
geduld recycleert als echo van zijn mantra.
Intussen worden achter de coulissen de messen gewet.
Houdini's sleutelen aan nieuwe ontsnappingsacts,
honden oefenen er grommend hun strike.
Consternatie echter wanneer iemand uit het centrum
van de tent zich gewillig doormidden laat zagen
waarna de onafhankelijke delen doodleuk reïncarneren
als wit konijn, respectievelijk schimmelpaard.
Hilariteit! Gegrinnik slaat over in puberaal gehinnik.
Er is geen houden meer aan:
De geplande stemming valt in het ijskoude water
van het zwembadje van de duikshow. Een clown
met het schaamrood op de neus, mist een trapeze, belandt
ternauwernood in het vangnet van onschendbaarheid.
Een makke leeuw komt in het publiek terecht (gejoel!).
De blauwgeschilderde slangenmens wringt zich in bochten,
verdwijnt net niet in de smurfdoos van Pandora
en les extrêmes se touchent dankzij het ronduit schitterende
wormgat dat de illusionist tevoorschijn tovert.
"Dit is geen circus!", roept de MC nu overstuur.
Voorbij de wandelgangen, in het achterafzaaltje
jongleert de messcherpe interviewer, houdt vlot
drie brandende kwesties hoog. Spuwt vuur.