Hoe zijn wij in godsnaam in dit land van trammelant beland?
Dit moet een miserabel rijmpje zijn van de kreupele. Hij is in intussen ook opgenomen in de compound. Ja hij, de meestergluurder en gepensioneerd soapregisseur. Zijn ettermuil wordt nu verzorgd door Prudence. Gewoon met azijn. Hij kan zijn mond al iets beter bewegen.
Liedjes zingt hij niet meer enkel in zijn hoofd. We moeten allen aanhoren hoe hij denkt Piet Hein te zijn en dat op 21 juli 2017. Vandaag is de grote dag. Prudence wordt na haar proefperiode definitief benoemd tot Hoofdexecuteur der Morele Straffen.
Haar stageperiode zit erop. We hebben goedkeurend aanschouwd. Alle opdrachten werden gedwee uitgevoerd. Tanguy werd dagelijks in zijn mortelkuip gezet temidden de rozen en de zon heeft geblaakt als een dolgedraaid brandertje op campinggaz. Hij is echter niet verder dan de tweede graad verbrand geraakt.
Zijn kop is zo rood als een tros zieke aalbessen. Hij wordt deftig aangekleed vandaag, voor die beëdiging van Prudence. In de verkleedkast zitten zijn favorieten. De sinterklaasbaard, het stokpaardje en de kepie van Charles de Gaulle, ooit gerat in Parijs.
Daarmee heeft Tanguy alles voor zijn Leopold II-persiflage en het was in een museumwinkel, niet ver van het Louvre. Prudence had een paar knoopjes van haar bovenstukje opengezet en naast het Boheemse kruis aan dat frêle kettinkje dacht de verkoper nog meer te kunnen ontdekken. Hij was afgeleid als een Zweedse kok door twee tepeltomaatjes en toen hebben we onze slag geslaan.
Sindsdien kunnen we in onze compound elke Franse revue naspelen en Prudence kent er ook wat van. Geen paal te recht, geen bil te wild. Zolang we haar maar niet aanraken. De straffen daarop zijn niet mild.
Het is tijd voor de pillen. Anders scheren de straaljagers van Koning Flip weer veel te laag over het dak en gisteren stond hij te schieten. De kreupele met mijn loodsgeweer. Naar twee paragliders.
Moet er soms gras gemaaid worden op de wolken? Om diezelfde reden doe ik alles met de hand. Meidoorn snoeien, knotwilgen kortwieken en ook braamslierten trek ik zonder handschoenen uit de taxushaag. Vandaag is de tuin voorbeeldig schoon en de drie klapstoeltjes voor het podium zijn al ingenomen.
Tanguy zit links. Voor de zekerheid is zijn torso vastgebonden aan de leuning van zijn stoel. Zoniet, dondert hij eraf. Rechts zit Piet Hein alias de kreupele en ik weet niet hoe hij hier is binnengeraakt, maar in het midden zit mijn vader.
Mijn vader kent Tanguy nog van de boogschuttersgilde, dat edele mannenclubje in de Carmersstraat. Sint Sebastiaan zwaait er de scepter. Het is van het gluiperigste tuig dat daar komt en zowel Tanguy als mijn vader zijn driftig fan van Leopold II.
Zij dromen ervan om via tunnels van het ene kutje naar het andere te kunnen sluipen. Onderweg boren ze nog een mol in de aars en een regenworm leeft om in tweeën gehakt te worden. Door zo'n benul zijn ze bedorven.
Weet je. Voor mij hoeft het niet meer, die inauguratie van Prudence, zeker niet nu mijn vader daar zit. Ik heb mijn hand al opgestoken toen ze voorbijkwam. Ze duwde weer dat inox karretje vol met spuiten, melk, medicamenten en de embryo's van oerdromen zitten in zwarte potjes.
Ze had geglimlacht en ik sprak dat het goed was, dat ik blij was, nu beslist was dat ze zou blijven. Iemand moet de boel hier rechthouden en Leopold II kan men niet vertrouwen. Evenmin zijn handlangers ginds op die stoeltjes.
Het drietal wacht op het défilé. Tanguy kan fluiten zonder vingers en het applaus van die andere twee zal voor Prudence zijn, voor haar borsten, voor haar kruis en billen, want zo zijn ze. Het zijn smeerlappen en ik moet hier weg. Liefst meteen. Mijn Katja wacht. Achter de Ezelpoort. Aan de verkeerde kant.
uit de reeks 'Residu'