In het atelier waarin hij werd vervaardigd,
hing veel kunst en werd wel eens gefilosofeerd.
De voetmat met de letters W, E, L, K, O, M
belandde in een rooster voor een arduinen drempel.
Hij genoot van een kikkerperspectief en keek naar haar op.
Hij bewonderde haar voeten en hoewel kundig verborgen,
leken haar buik en dijen kolossaler, haar heupen forser
en haar borsten schrieler dan in werkelijkheid.
Na bezoek aan psychologen zat ze op haar dorpel
en hoorde hij haar zuchten over ouders en haar broers.
Medelijden en bewondering groeiden in zijn fantasie.
Hij promoveerde haar tot levend kunstwerk.
Haar aanrakingen betekenden weinig,
zijn voetmatvisie visie kwam niet over - die verstond ze niet.
Talloos vele malen veegde zij haar voeten aan hem af.
Hij versleet. Zijn letters vervaagden.
Zij verving hem. Hij kwam op de afvalhoop terecht.
Toen zij hem de container in gooide,
mompelde hij: 'Nog veel geluk.'