Het is maandagvoormiddag, de zon schijnt maar het is ijzig fris. Een laagje verse sneeuw maakt van de tuin een stille plek. Alleen vogeltjes verdringen elkaar bij de voederplek. Soms neem ik een verrekijker om een dik roodborstje beter te kunnen zien. Ik heb tijd. Dit is de eerste maandag sinds de kleuterschool waarschijnlijk dat ik nergens moet zijn. Ik ben namelijk werkloos. Mijn vaste job met getrouwe salaris heb ik vrijwillig opgezegd. Sommige mensen noemden dit moedig, maar de meesten verklaarden me gek. Dit was uiteraard geen impulsieve of ondoordachte keuze. Maanden heb ik gepiekerd, geteld (financiën en al) en getalmd. Ik telde af naar de laatste werkdag en ik liet liefdevolle collega's achter. Een beetje wezenloos en een beetje bang zit ik nu naar de vogeltjes in de tuin te kijken op een maandagvoormiddag. Maar ook met een beetje moed en een beetje hoop, want mijn jonge benen willen vooruit, de wereld in.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.