Bijna, bijna een volle zaal. Het is zover! Omdat ik mijn angst heb uitgekakt, verwacht ik rustig te zijn op het podium. Of toch naar het einde toe. De ervaringsdeskundigen hebben me verzekerd dat het begin moeilijk is. Het opkomen, de eerst zin vooral. Die moet vlammen. Of doven. Nog acht minuten om de laatste mensen naar hun stoel te laten zoeken. Dan zal de techniek het licht kort doven.
7, 6, 5, 4, 3, 2, 1...ik kom uit de coulissen.
Ik sta op het podim, kijk naar de stilte, buig. Het moet in de genen hebben gezeten. Dat zeg ik. HET MOET IN DE GENEN HEBBEN GEZETEN. Goede eerste zin, toch? Niemand reageert.
Ik ben wel zeker dat het in zijn dna zat. Zijn? Ja, dat van hem. Het zal hier de hele avond gaan over hem, die man, over mijn vader zal ik spreken. Ik zal spreken zoals hij het niet meer kon. Onlangs werd ik abrupt wakker, badend in het zweet. Ik lag oog in oog met zijn gelaat! Ik zag zijn neus, zijn zware wenkbrauwen, ik rook zijn huid van het vette type. Mijn paniek schreeuwde het uit: ik heb niet genoeg stil gestaan bij deze nachtelijke man, ik heb me nooit afgevraagd hoe volmaakt hij mijn komst vond. Ik kwam op de wereld, hij reed op zijn bmw door het drukke verkeer om toch maar op tijd bij mij te zijn. Is het belangrijk me af te vragen hoe hij de geboorte van zijn tweede kind beleefde? Ik, een meisje. Ja hoor, mijn moeder was de spilfiguur, centrale buik maar hij werd vergeten. Zij was mijn oorsprong, omdat zij mij droeg. Maar hij, waar was Antoine?
Er komt een mannelijke bot geruisloos langs de gordijnen. Hij kucht. Ik draai me om.