Nee daar ben ik niet van overtuigd, zei ik.
Ze had me gevraagd naar mijn geloof in vorige levens.
Ik was niet voor dat deel verleden naar haar gereden op een vrije dag, ik had een afspraak gemaakt om mijn familie op te stellen in de ruimte.
in de tijd.
Vanuit mijn ervaringen, kennis, gedachten, en bijgevolg met alle beperkingen vandien.
Maar het zou niet gaan over beperkingen, het zou gaan over mogelijkheden.
Het bleek mogelijk om een deel van mijn bloedverwanten in haar kamer op te stellen.
Toch was er ook plaats voor mijn levensgezel en voor een thema.
Zelfs twee.
Thema: veiligheid.
Familie: vader.
Op een cirkelcormige mat van Ikea had ik mijn vader klaar gelegd.
Precies achter mij.
Ik keek naar de grote Buddha, en zolang ik naar de houten figuur keek, kon ik mijn vader niet zien.
Hij kon niet in mijn ogen kijken.
Wij kenden geen verbondenheid.
De vrouw trad binnen in een vorig leven, leunde stoer tegen een muur, keek lichtjes arrogant op me neer. Zij werd man toen ze daar stond en wist zich geen identiteit te geven. Ik twijfelde amper aan zijn geloofwaardigheid. Hij had geleefd. Hij had een rol gespeeld in het leven van mijn vader, had op een gluiperige manier misbruik gemaakt van zijn kinderlijk vertrouwen. Mijn vaders openheid naar de wereld en zijn sluimerende seksualiteit werden bekeken met misprijzen. Mijn vader liet zijn hoofd hangen, de hals in een diepe plooi naar voren. Hij zocht gulzig en dorstig de schouder van zijn moeder, vond geen schoot waar hij geborgen en veilig mocht zijn. Boos werd hij. Boos! Maar hij strekte zijn hals en keek als een gluiperd rond, de belofte makend dat wraak ooit zoet zou smaken.
Ik keek in de ogen van de vrouw die in vorige levens geloofde, zag mijn vader en zijn spijt. Herinnerde mij hoe hij vaak onder mijn rokje keek. Ik zocht de Buddha, vond minder hout.