Vreemd

31 mrt. 2020 · 27 keer gelezen · 1 keer geliket

Vreemd hoe die angst voor het vreemde in onszelf de mensheid herleidt

tot een minuscuul wezen, herrezen ook het brood geeft zich nu bloot

aan totale verkruimeling van de ziel, restjes goed geluk 

die ik met mijn vingers pluk en netjes aflik, insnik,

ongelikte lul, flauwekul, stuk onbenul, en ik hervul het glas melk

- goed voor elk - 

het hoort bij de boterham voordat jij kwam en alles gretig graaiend

nam en pakte langs voor en langs achter, verrader,

verkrachter, zachter ga ik nu op kousenvoeten langs de spiegels

mijn voorgelogen ogen groeten en ontmoeten.

Laagjes leed 

dat als vet rond mijn ziel hangt

verlangt naar een liposuctie, de weggezogen modder

legt een vergeten pad bloot maar mijn voeten zakken nog weg omdat het water

té hoog staat. Iemand gooit een reddingsboei. Het blijkt mijn linkerhand te zijn.

Rechts ben ik vreemd genoeg kwijt door de dagelijkse strijd waarin ik vermijd

om meer te Zijn vanwege de pijn die het ademen me kost

eens de controle gelost, verlost van de stromen aan gedachten die blijven komen

niet in te tomen, zelfs dromen dragen bevallingen mee.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

31 mrt. 2020 · 27 keer gelezen · 1 keer geliket