Hier geen lange rijen.
Geen gedrang.
Geen fletse belichting.
Onleesbare naambordjes.
Starende ogen.
Pottenkkijkers.
Enkel de blauwe lucht.
Een pruimenboom.
Een kabbelende rivier.
Een brug in de verte
die ons verbindt.
Wolkentorens, bergen
met hun hoofd in de wolken.
Ik stap in het schilderij.
In de schaduw van de boom.
Op het gastvrije gras.
Hurk.
Sluit mijn ogen.
Laat alle gedachten varen.
Iemand fluistert mijn naam.
Misschien de wind.
Misschien de rivier.
Misschien de zon die schittert.
Of de hond die blaft in de verte,
Of de vogels die retweeten.
Misschien de fietsers die over het water fietsen.
De auto’s die wachten tot het licht op groen springt.
Of droom ik?
Ach, het is vast de kunstenaar
die mij toucheert.
Mijn oor kietelt.
In een schilderij zitten is best grappig.