De dagen en nachten
die ik gespendeerd heb
al slapend op een toren
van pizzadozen
daar schiet menig
scheurkalenderpapier
te kort voor
teveel van dit
te weinig van dat
echter een teveel aan
uitblinken in imperfectie
meer als dat was het niet
messen & vorken liggen bij ons thuis
wel degelijk op de tafel
& onder vier ogen
wordt er zo normaal mogelijk getafeld
de glazen blinken de ramen zijn gewassen
de onderleggers zijn gestreken
ik eet de korsten van het brood
& smeer de hummus centimeterdik
er valt niets te verbergen
maar hij zij die niet weet
is hij zij die niet ziet
& er is een oud zeer
en een zure appel
waar ik in één grote hap
hem gans doormidden bijt
al hield ik eigenlijk nooit van Granny Smiths ..
dagen van chronische tandpijn
etterende abcessen & tandartsloos leven
worden gemist
& ibuprofen baadt nu niet
die jongens met vierkante rugzakken
dat zo vaak aan de deur staan
zijn nu eenmaal geen apothekers
één van hen
kent trouwens mijn naam uit het hoofd
zij lachen wel naar me
de mensen op straat kunnen mij niet aan zien
- waarom werken er eigenlijk zo weinig meisjes ?
een psychiater zei me
dat ik aan een vrouwenziekte lijdt
maar mijn broek
is er niet kleiner op geworden
integendeel
zijn ogen spraken van compassie
die durfde ik nog wel te voelen
enigszins
maar wie trekt zich een halve kloot aan
van een door zich zelf
weg gewenst weerloos wezen
dat zich niet goed in zijn vel
& niet goed in zijn kleren voelt
De Snorlax bij uitstek vast in zijn fucking pokébal
met zijn stiekeme nachtelijke expedities
richting de vershoudmachine
want de dagen dat ik mijn eigen fiets voorbij reed
honderdmaal pompte nog voor de wekker ging
& vijf dagelijks op appèl werd geroepen
door de spiegel
& de weegbrug
die zijn al even weeral voorbij
zwelgend in zelfhaat & zelfmedelijden
kijk ik toe hoe de dingen rondom mij
verschuiven in de goede richting
terwijl ik aan narcolepsie lijdt
op een raket die richting de Milky way schiet
jammer
dat iets banaals als gewicht
zo zwaar kan doorwegen
wat jammer
dat een simpel getal
voor veel te veel kan tellen
- het is maar eten
de tijden die ik verspild heb
met mezelf te verslikken in maar eten
met mezelf te verslikken in maar voeding
met mezelf te verslikken in een eetstoornis
maar die tijden zijn voorbij nu
nu zijn het de dagen
waarop ik slaap op de weegschaal
die zit nu ver verstopt
onderin mijn bed
& de mensen lachen weer
deze maal zonder voorwaarde
& er zijn geen geheimen meer