Kijk naar mij. Wat zie je eerst: een handicap of een man?
Ik ben een jongvolwassen man van veertig. Iemand heeft van mij willen doodslaan, willen onschadelijk maken. Wie heeft dit gedaan? Wie heeft mij willen doden, ik vraag het me al zes jaar af. Op de foto zie je mij als vrolijke man, vertrouwd met mijn verlamming. Linkerkant. Rechterhand eveneens verlamd. Iets heeft mijn kop geraakt. Ik sliep op dat moment.
Je vraagt je af waarom ik schadelijk was? Mijn dochter zegt dat mijn omgeving er niet meer tegen kon. Mijn losse handen, verdorie, mijn losstaande handen, ik kon ze echt niet vastzetten maar ik had geen duivelsplan, geloof me. Geloof me! Ik heb er wel voor gezorgd dat mijn gezinsleden (vijf) bang voor me waren. Wat heeft me bezield?
Mijn vuisten moesten zwijgen. Ik moest stoppen met slaan. Tot bloedens toe slaan. Ik moest stoppen met vernederen. Iemand heeft dat gedrag een halt toegeroepen, maar wie? Wie heeft de hand uitgestoken, het keukenbijltje genomen, mijn schedel geraakt? Niet één keer, zegt ze. Een tweede keer, papa. Dat zegt mijn dochter. Een tweede keer, papa.