Moeder draagt de zorgen in haar jassen,
ziet zichzelf als een ballon zonder lucht.
Vroeger leek ouder worden een gerucht,
nu buigt zelfs het haardhout bij de tassen.
Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit,
naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg.
Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg,
terwijl de winter danste langs de ruit.
Soms lukte het haar om weer te plukken
en hem te plaatsen in die ene dag
toen ze zijn kussen vulde met veren.
Haar verweerde hand trilde bij het bukken,
streelde nog zijn gebeitelde glimlach,
een jas hing naast haar sombere kleren.