ze ontkoppelt het kind
van grafieken op scherm
van slangen en geur van chloroform
klemt het tussen nek en borst
rent naar een bucolische plek
een weiland drachtige schapen
een wit laken vleeskersige vlekken
een wazigtrage bergmanfilm
ze meent uit de mond van het kind
nog een laatste zeeruis te horen
voorbij het metaal, het klinisch witte
onder de wolken in het gras
waar niemand weg valt
ontbloot ze het kind,
likt het schoon
legt het met twijgen en madelieven af
de vogels mogen komen
Ariane Vergult zomer 2024