Soms klinkt stilte harder dan elke zin die ik zou kunnen zeggen. Niet omdat ik niets voel, maar omdat alles tegelijk binnenkomt. Ik heb jarenlang geleerd om mijn mond te houden, om dingen weg te stoppen en te doen alsof het vanzelf oplost. Ik moest alles alleen doen en alle ellende zelf dragen.
Er zijn momenten geweest waarop stilte veilig was, maar op een gegeven moment breekt het. De trauma’s, triggers en beelden die terugkomen maken mij niet gelukkig.
Ik merk dat ik moet leren spreken. Nog niet hardop, maar eerst hier in woorden die eindelijk ruimte krijgen.
Schrijven dwingt me om niet te verdwijnen in oude gewoonten. Het is mijn manier om langzaam zichtbaar te worden wanneer praten nog niet lukt.
Soms is schrijven genoeg. Soms is het het enige dat ik kan.