De wereld, hier uitgespreid over mijn schrijverstafel, leek onafgebroken op me te wachten. Maar wat is mijn pen zonder mijn perspectief, wat is poëzie zonder jouw goedkeurende ogen?
Als ik bij nacht de kamer achter me laat, kleed ik me meer en meer in verlegenheid, uit vrees dat de ander over mijn schouder meekijkt. We zijn niet meer de werkelijkheid, maar jij kan met de wereld verder. Mijn geest is zonder vaderland.
Handen strekken zich verder en verder van me weg, de verzen die ooit mijn lippen ontvlamden hangen vandaag in slierten uit mijn mond.
Ik beklim mijn standbeeld, maar als ik de wereld bekijk, hier boven mijn schouders, bevriezen haar meest hartelijke bewoners. Ik verzamel indrukken onderweg, maar wat is mijn wereld zonder wetmatigheid, wat is een standbeeld zonder haar verbrokkelde ziel?
Ik vermoed dat ik je meer en meer liefheb, maar mijn koorts verteerde de jonge liefde. Waterdamp ontstijgt de kamer, terwijl mijn hart in de vlammen verdwijnt.
Men wordt groot als men je ontwijkt, niet meer aankijkt. Ik houd van beloften, van zij die voortdurend afscheid nemen omdat ze willen dat je blijft.
Je sprak me aan, als het ware werkelijkheid; je beloog me, als het ware poëzie.