Mijn lichaam beleeft de dag in zijn scherptes en ik denk aan haar. Mijn moeder waant haar dode moeder een beschermengel, een geest die ervoor zorgt dat vanaf nu alles goed loopt. Bij mij loopt alles fout en ik vraag me af of de beschermengel misschien boos is op mij.
Sinds ze dood is plakt het vaker onder mijn armen. Mijn haar is sneller vettig. De klok draait de verkeerde kant uit.
Het is net zo vreemd om haar daar de verantwoordelijkheid over te geven als de geloofsideeen van mijn moeder.
Wij zullen mekaar nooit nog zien, maar nog liever zou ik je nooit nog voelen. Je lieve lach en je oordelende blik. Je afwijzing van mijn kindzijn en je watersoep.
De ophelderende momenten zijn vervaagd. Misschien doordat jij mijn vingerafdrukken zo snel van de kasten veegde. Misschien had ik zelf gewoon wat langer willen bestaan.