Vandaag ben ik heel erg vrij want het is een Belgische feestdag. Wapenstilstandsdag.
Dan vieren we het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Ik heb niets met wapens.
Wel met stilstand en dan vooral de horizontale variant.
Dus zeg maar dat ik gewoon een vrije dag vier.
En wel eentje met onfatsoenlijk veel zon voor november.
Opwarming van de wat?
Met al mijn feestvreugde besluit ik er op uit te trekken.
Beetje casual door de stad dwalen.
Ik trek m’n stoute sneakers aan, stift m’n lippen rood en hop.
Eerst ga ik maar eens wat chlorofyl snuiven in het stadspark.
Dat valt tegen want het meeste groen is nu wel vergaan en je kan het overigens niet snuiven.
Niettemin een mooie plek om even te reflecteren over de stinkende vijver en het florissante zwerfafval.
Al snel zet ik mijn dooltocht verder.
Na de parade van gesloten winkels en ontredderde toeristen kom ik aan bij de Schelde.
Hier maak ik rechtsomkeert want ik kan niet over water lopen.
Op de terugweg ga ik een straat in die ik zo goed ken dat we elkaar bij de voornaam aanspreken.
Er is wat veranderd.
“Is het je haar? Nieuwe bril? Ben je vermagerd?” vraag ik.
“Nee” fluistert het asfalt “het is die koffiebar op nummer 12”.
Nu je’t zegt, ja!
Die ga ik checken want ik ben niet vies van het zwarte goud en het past in mijn ongeplande plan.
De bar ziet er gezellig en hipstervriendelijk uit.
Op het vrolijk beletterde raam lees ik “pop up koffiebar”.
Zucht. Zeitgeist ook.
Op het begin was het nog “Pop up? Ken ik niet? Vertel me meer over dat magische woord…”
Nu geeuw ik “Uhu, ga maar in de pop up rij staan, ‘t is toch maar voor even”.
Pop up hotels, pop up restaurants, pop up galerijen, pop up winkels, pop up relaties, pop up levens, pop up realiteit.
AL-LES is tegenwoordig pop up. #wezienwel.
Maar…niets is voor eeuwig.
Dat wisten we toch al?
Hoezo heeft tijdelijkheid plots zo’n stompzinnige naam nodig?
Alsof bindingsangst een bedrijf is geworden.
Nog zo’n buzzword.
IE-DE-REEN heeft tegenwoordig bindingsangst. #ba.
Zo van;
“Heb jij al bindingsangst?”
“Nee, ik weet nog niet of ik er al aan toe ben om het toe te laten”
Ook ik lijd er aan, hoor.
Ik heb moeite met veters en vind maïzena huiveringwekkend.
Terwijl ik de menukaart bekijk, komt een oude bekende binnenwaaien.
Het is Joost. Met Joost had ik ooit een hele leuke tijd tot hij zijn geheime wapen bovenhaalde.
Je raadt het al. Bindingsangst.
Hij ziet mij en m’n rode lippen ook en komt casual naar me toe gelopen.
Hij neemt heel casual plaats tegenover me en we voeren een casual gesprek om te bewijzen hoe vrij we in het leven staan.
Dan stelt hij de vraag.
“Weet jij wat hier de wi-fi code is?”
Ik zeg dat Joost het mag weten.
“Oh haha..ik ga het even vragen dan. Ik ben liefst altijd verbonden”.
Bindingsangst en verbindingsobsessie. #generatiedingetje.