Langzaamaan verschijnen er weer normale scenes in het straatbeeld: een groepje wielertoeristen terroriseren de baan, een bende jongeren doen hetzelfde met een speeltuintje maar dan midden in de nacht.
Eigenlijk weet ik niet of ik daar zo blij mee moet zijn. Persoonlijk vind ik dat ‘afstand nemen’ wel leuk. De vroegere ‘familiale’ handelingen staan op de achtergrond en de mens krijgt daardoor meer de kans om zichzelf te zijn. Meer ‘persoonlijke’ plaats in te nemen. Dat is toegelaten, geen egoïsme…
Ik ben een beetje bang om terug te keren naar het ‘normale’. Naar de drie kussen in het gelaat, een stevige omhelzing met hier of daar een ongewilde knijp. Ik heb nu mogen proeven van mezelf… ik vind het heerlijk.