Rosie DW

Gebruikersnaam Rosie DW

Proza Poëzie Kort verhaal

Teksten

Wat was, wat is?

gisteren scheen de zon de lucht was blauw ik dacht dat alles kon   vandaag is het koud de lucht is grijs wat loopt er fout   wat heb ik verkeerd gedaan waarom ben ik gestraft wat is er mis gegaan   is dit mijn bestaan of toch niet moet ik het laten gaan

Rosie DW
3 1

gestigmatiseerd

“Meneer! Mag ik u iets vragen?” Een journalist houdt een voorbijganger tegen. “Tuurlijk, vraagt u maar?” “Bent u gevaccineerd, meneer?” De man schudt het hoofd. “Meneer, mag ik vragen: voelt u zich gestigmatiseerd?” De man neemt een papiertje en een potlood ter handen en schrijft ‘Love en Pies’. De journalist leest met hem mee en grinnikt even. “Meneer, u bedoelt waarschijnlijk Love and Peace.” Maar de man schudt het hoofd en kleeft het memoblaadje op zijn jas. “Kijk,” richt hij zich tot de journalist, “ben ik nu gestigmatiseerd? Neen, maar dit is wel wat ik voel: ik hou van de mensen om me heen maar zij pissen op me.” De journalist knikt even. De man richt zich nu tot de journalist: “En u, meneer, bent u gevaccineerd?” De journalist laat trots de Qr-code zien op zijn mobiele telefoon. De man bekijkt het even en knikt. “Wat staat er nu, kunt u dat even voorlezen?” vraagt de man. “Er staat Covid Safe Ticket,” beantwoord de journalist de vraag. “Voel jij je zo of bent u nu gestigmatiseerd?” vraagt de man aan de journalist.

Rosie DW
14 1

Oorlogskinderen

Oorlogskinderen zonder ouders zijn als de bomen tegen de grond: ze hebben geen wortels. Steeds op zoek naar de plaats waar zij ooit stonden. In hun hart weten zij hun naam maar niet waar hij toe dient. Hun vorm is wat zij dragen, is hun nieuwe zijn.

Rosie DW
1 0

Zijn we niet allen bomen ...

Zijn wij niet allen bomen. Onze wortels in de grond. Raakt onze roots niet, dan steigeren we. Beschermen wat ons kwetsbaar maakt, dat wat we niet laten zien. Laat ons zijn wie we waren, onze ouders ontgroeien we niet. Een eik is een eik en geen beuk.

Rosie DW
13 1

Eenzaamheid

Eenzaamheid, Een woord dat in deze tijd vaak gehoord is. Eveneens is het vaak gebruikt maar nog steeds is het een soort taboe om erover te spreken. Bij eenzaamheid denkt men vaak aan het oude mensje alleen in de leefruimte. De tv staat luid, er komt geen bezoek. Niet van de kinderen want die zijn aan het werk en niet van kleinkinderen. Je hoort er geen gesprekjes, geen luid gelach, enkel de stilte. Eenzaamheid is echter ook die jonge kersverse moeder die alweer een afspraak met haar vriendinnen heeft afgezegd omdat ze vermoeid is. Die zich alles ontzegt voor die schatten van kinderen. Graag zou ze wat bijpraten, of wilt ze een luisterend oor want die engeltjes worden ook wel eens duiveltjes. Vaak ziet men geen eenzaamheid in die kleine jongen. Hij die alleen zit op de speelplaats omdat anderen niet met hem willen spelen. Hij is een beetje ‘anders’ en daarom vreemd en beangstigend. Hoe die jongen het zelf aanvoelt, daar denkt men niet altijd aan. Dit zijn maar een paar voorbeelden van eenzaamheid. Vast en zeker kennen jullie nog andere. Het spijtige is dat het soms zo makkelijk opgelost kan worden door een klein beetje aandacht, een luisterend oor, een vrolijke ‘goede morgen’ en dat is echt zo. Zijn we niet allen eens een keer eenzaam geweest. Dat gevoel dat je snel wegmoffelt door een afspraak te maken met een vriend of vriendin. Niet iedereen kan dat echter en niet iedereen kan met zichzelf communiceren. Dat is geen handicap, dat kan je leren en mag je niet verstoppen.

Rosie DW
14 1

Sterretje

sterren zijn er altijd ook al zie je ze niet ze hebben menig hart verblijdt  en troosten bij verdriet kijk naar het sterretje in de lucht laat een diepe zucht doe je ogen toe misschien lacht het je toe

Rosie DW
8 1

knisperend vuur

knisperend vuur verwarmt mijn gelaat mijn ziel is duur wanneer het mijn lichaam verlaat ik reis naar oorden waar geen anderen zijn waar ik zonder woorden met golven meedein waar sterren me tonen wie ik kan zijn hun glans me belonen ik maak hen tot mijn

Rosie DW
7 3

Niets

Niets duurt voor eeuwig mooie liedjes duren niet lang en ook slechte tijden veranderen   Niets is voor altijd jouw verliefdheid wordt liefde of misschien haat   Maar als ik morgen dood ben hoe lang blijf ik dat Heb ik dan het eeuwig leven   Is het alles of niets of is niets eeuwig is niets…dood?

Rosie DW
23 1

berk in avondzon

ranke schoonheid met blanke bast die mijn kern verblijdt bloos je bij mijn afscheid in het avondrood wanneer jij jezelf in mijn warmte vlijt fluister me na  als een zucht in de wind dan keer ik terug weldra

Rosie DW
2 0

Een boom

Soms voel ik me net een boom. Mijn wortels diep in moeder aarde, mijn takken verlangend reikend naar alles wat daarbuiten is. Ik groei en ik vernieuw. Verlies mijn bladeren en geef vruchten. Kinderen kruipen om mijn stam en langs mijn takken naar boven. Genieten van het uitzicht dat ik hen bied. Luisteren naar de verhalen die ik hen toefluister en waarbij de wind mijn inspiratie is. Ik voel hun vreugde. Soms hun verdriet als ze tegen me aanleunen en me zelfs omhelzen. Hun woede en pijn wanneer ze me kwetsen, me stampen met me boksen. Af en toe neemt één van hen een souvenir van me mee. Een blad omdat ze het zo mooi vinden als herinnering, een tak dat dient als paard. Maar soms, heel vaak zou ik zo graag meer willen zijn. Zou ik zo graag willen zien wat de wereld meer te bieden heeft. Wil ik geen toeschouwer zijn maar een deel van… en dan niet dat deel: ze stonden onder de eik te zoenen terwijl de regen langs het bladerdek neerstroomde. Dan zou ik zo graag willen weten wat het is…dat zoenen… en niet de streling van het water dat als een herinnering naar beneden glijdt op de aarde en via haar door mijn wortels mijn hele stam en wezen weer verjongt. Soms, heel vaag zou ik gekapt willen worden. Mijn wortels zouden blijven staan maar mijn stam, mijn takken zouden verder reizen. Ik zou verschillende fases ondergaan. Gestreeld worden, gevormd, geprezen… Misschien werd ik wel een stoel, een tafel, een bank...Dan zou ik toch veel meer zien van al dat zoenen. Maar uiteindelijk zou ik weeral maar een toeschouwer zijn. Een klein deel van wat ik ooit was…een boom. Mijn wortels diep in de grond zoekend naar water. Takken reikend naar de lucht, verlangend uitziende naar alles wat daar ginder gebeurt, hoger en hoger. Ik word groot en sterk. Kinderen huppelen om me heen. Vertellen me hun verhaal en ik het mijne met behulp van mijn vriend, de wind. Ze zullen me verlaten maar keren steeds weder en vertellen me dan over hun avontuur dat zij al zagen hoog boven in mijn kruin. Ik voel me vaak een boom. De wind streelt mijn bladeren. Kinderen vertellen me hun verhaal. Ik blijf waar ik ben… een toeschouwer, een luisteraar, verteller, beschermer, een plaats waar iemand graag is om te koesteren…en toch.  

Rosie DW
3 1

Jij, stukje van mij

soms zit ik naar de horizon te staren maar ik kan het niet verklaren dan tuur ik naar jouw gedaante alsof ik me in dromenland waande ik heb op jou lang moeten wachten ik weet dat ik niet eens lachtte  je bent een droom, een wens en toch gewoon maar een mens het mooiste is dat ik je ken en ik een stukje van je ben

Rosie DW
12 1

leven doe je nu

kleine bloemenknop in volle bloei zo teer zo zacht komt nooit tot groei bevroren in tijd met ochtenddauw zo mooi zo prachtig en toch een beetje grauw geen volwassen schoonheid dat ben je niet geweest nooit een hart met je geur verblijdt toch blijf ik bij je staan heel voorzichtig raak ik je aan ik fluister je toe heel zacht leven doe je nu mijn pracht

Rosie DW
9 1

bladerval

bladeren dwarellen als tranen over mijn wang zij zullen zich een weg banen als troost of klaaggezang als warm deken over een lichaam in rust vormen zij tesaam een woonplaats van lust

Rosie DW
10 0

mijn hart

Ooit woonde je in mij een plaatsje onder mijn hart ik hield mijn armen nog vrij één wezen maar toch apart liefde, die gaf jij tijdens je leven jouw heengaan doet me pijn de herinnering zal ik steeds herbeleven je zal steeds in mijn hart zijn

Rosie DW
13 1

Verdriet

armen warmen tranen banen verdriet vindt zijn weg maar zal nooit weg zijn

Rosie DW
18 1

Goede vriend afgedankt.

De oude man zit letterlijk met zijn handen in het haar. In zijn baard om precies te zijn. De laatste jaren maakt zijn maatje het nogal bond. Iedereen is bang omwille van zijn huidskleur. Zijn vrolijke streken maken echter veel goed. Nu loopt het echter de spuigaten uit. Er gingen wel eens geruchten dat hij, als oude man, wel meer dan een kindervriend was. Een racist genoemd worden gaat hem echter net iets te ver! Dus heeft hij zijn maatje ontslagen. Hij gaat wel alleen verder. Van die uitsparing heeft hij zich meteen een nieuw paard aangekocht: Black Beauty, echt een echte Arabische volbloed. Niet van eigen grond dus maar daar gaan ze nu toch niets op tegen hebben? Wel!

Rosie DW
5 1

Stil water

stil water weerkaatst de lucht een zicht op later tot op de bodem een vlucht een pad vol leven met een troebel zicht alles is gegeven ook wat aan de oever ligt

Rosie DW
9 0

Leven in de herfst

de kleuren in mijn leven zijn door de jaren gegeven priemend licht, hoop naar een goed verloop dauw op mijn huid tranen zonder geluid volg niet de bronzen lijn ik zal daar niet zijn wacht op me aan de meet weet dat ik je niet vergeet

Rosie DW
12 0

Drakenvlieg

klein magisch wezen uit mijn dromen niets om over te vrezen je vleugels geweven uit magie doen mijn hoofd zweven mijn wensen blijf ik trouw al zullen ze niet uitkomen mijn drakenvlieg, waterjuffrouw

Rosie DW
16 1

Gedaante in de mist

kil is de lucht om me heen ik zucht en voel me alleen de eenzaamheid zit in mijn hoofd ben ik bevrijd  of enkel verdoofd word ik omhuld of ben ik één een leegte gevuld geen

Rosie DW
112 1

Vergeten verleden

je bent mijn naam vergeten vergeten wie ik ben toch ben ik deel van je verleden een verleden dat ik niet ken

Rosie DW
9 1

Ik laat je gaan

ga mijn kind keer nimmer weer dwarrel in de wind op en neer   ik laat je los regen plengt een traan verdwenen in het bos ik laat je gaan   mijn takken gespreid ontdaan van alle kleur het gebladerte wijd verspreid nieuw leven aan de deur   ik laat je gaan ik ga in rust ben nog niet vergaan en zeker niet geblust

Rosie DW
9 1

Zintuigen

Ik zie je ogen niet. Je oren vangen geen geluid. Je neus neemt geen geuren op. Je mond is zacht, je lippen in een glimlach. Je lichaam is koud. Je fluistert woorden in mijn hoofd. Over de geuren van bloemen. Het getjilp van vogels in de takken van bomen. De dingen die je zag op de verre reizen die je maakte. Ik was er niet bij toen je die dingen beleefde. Ik heb ze noch gezien of gehoord. Als ik echter probeer, mijn ogen sluit en goed luister, dan voel ik ze wel… misschien zelfs beter dan jij ooit.

Rosie DW
9 1

Dromen over de zee

de lucht is de zee die stemt me tevree de witte wolken zijn golven onder schuim bedolven de wind in de bomen doen me dromen en ik zou bijna vergeten hoe jouw vingers over mijn lippen gleden

Rosie DW
30 1

Leven is mijn doel

ik hou niet zo van praten al heeft niemand dat in de gaten speel wel graag met woorden weet goed dat je er iemand mee kunt vermoorden ik gebruik graag mijn ogen die hebben me nog nooit belogen luisteren doe ik ook wel al is niet iedereen van tel van geuren kan ik genieten vooral als bloemen ze me aanbieden ik leef op mijn gevoel en leven is mijn doel

Rosie DW
14 0

Gisteren bestaat niet

gisteren bestaat niet toch leef je in het verleden je kent me al even niet wie ik ben is vergeten   tijd heeft op jou geen vat steeds ben je weer op pad op zoek naar het heden wandelend door je verleden   je bent niet meer wie je was en wie je was ken ik nu pas maar je blijft wie je bent en dat is hoe ik je hebt gekend

Rosie DW
7 1

Laat me in de waan

je ogen kijken me aan over je wang rolt een traan een glimlach om je mond om de vreugde die je vond   ik weet niet waar je bent of dat je me nog kent ik weet niet wat je voelt en ook niet altijd wat je bedoelt   je praat niet en ik weet niet of je me echt ziet maar je kijkt me aan en laat me daardoor in de waan

Rosie DW
4 1

Van wanneer

ik wil weten wie ik ben en ook van waar ik je ken waarom kijk je me aan als ik straks weg zal gaan zie ik je morgen weer en dan nog een keer ik ken je ergens van maar... van wanneer dan

Rosie DW
6 1

Een traan

je staart me doordringent aan in je ogen glinstert een traan ze rolt over je wangen tot ze aan je kin blijft hangen is er een herinnering een flits die je ving of is het verdriet, leed om de dingen die je vergeet

Rosie DW
6 1

Neem me mee

neem me mee naar het verleden naar de dingen die ik ben vergeten neem me mee naar een plek zeer speciaal vertel me daar dan jouw verhaal want ik weet niet meer wie ik ben hoe heb jij me ontmoet vraag me niet waar ik ben geef me enkel een groet een groet die me laat weten dat jij me niet bent vergeten

Rosie DW
19 1

verleden wordt heden

verleden wordt heden en de toekomst wordt vermeden leven van dag tot dag is moeilijk met een lach een bekende wordt een vreemde een persoon een leemte het gevoel is wat telt maar het verdriet zwelt misschien vergeten wie je bent maar niet door de mensen die je (hebben ge-) kent  

Rosie DW
26 2

Leef

een wetenschapper zegt dat je zonder zuurstof niet kan leven een romanticus zegt dat het hart onmisbaar is Jezus zegt dat je leeft van vergeven ik zeg: ik leef  ben ik dan mis   de één leeft volgens de regels de ander heeft een reden het leven staat vol drempels en kegels en de waarheid is nooit geweten   ik leef, ik ben, dus ik besta dat is waar ik voor ga volgens de regels van mijn hart al lijkt mijn waarheid voor een ander verward  

Rosie DW
14 1

Nu het nog kan

Slaap mijn kind in het groen nu het nog kan   Ontwaak mijn lief onder de zon nu het nog kan   Leef speel, spring in de zee nu het nog kan   Adem diep mens die zuivere lucht als je nog kan  

Rosie DW
8 1

IK van ego

De laatste tijd is er één bepaalde zin die er overal bovenuit springt. Ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Mijn vader was een ondergrondse mijnwerker. Vaak kwam hij roetzwart thuis. Hij drukte er steeds op dat het onder de grond niet uitmaakte welke nationaliteit je had. Als er een instorting was, wanneer het water naderde of er ontsnapte gas… dan was er geen tijd om te vragen wie je was. Het was dan zorgen dat iedereen op tijd boven geraakte, op de begane grond. Je kon ook aan niemand zien welke nationaliteit hij had. Ah nee, iedereen zag zwart. Iedereen is gelijk: jij en ik, wij, ... Het is vooral de ‘ik’ die het verschil maakt.

Rosie DW
4 1

Tranen

Tranen worden geboren in ogen, ogen met verschillende kleuren. Zij maken dat ze glanzen. Zij geven uiting aan verdriet of aan vreugde en verbinden mensen met elkaar. Rollen hun leven langs blozende kaakjes. Soms blijven ze dralen als diamanten aan lange donkere wimpers. Of ze worden opgevangen en bewaard als troost. Meestal maar niet altijd, eindigen ze op zachte lippen. Hun zout wordt geproefd. Het vocht kiest de weg van het leven en keert immer weer. Al bij al zijn tranen het bewijs dat wij allen zijn ontstaan uit de zoute zee. Daar waar onze voorouders leefden. Elke traan is een verbintenis met het verleden. Een traan als afscheid is het begin van een herinnering. Een bewijs van jouw bestaan.

Rosie DW
7 1

Weer 'normaal'

Langzaamaan verschijnen er weer normale scenes in het straatbeeld: een groepje wielertoeristen terroriseren de baan, een bende jongeren doen hetzelfde met een speeltuintje maar dan midden in de nacht. Eigenlijk weet ik niet of ik daar zo blij mee moet zijn. Persoonlijk vind ik dat ‘afstand nemen’ wel leuk. De vroegere ‘familiale’ handelingen staan op de achtergrond en de mens krijgt daardoor meer de kans om zichzelf te zijn. Meer ‘persoonlijke’ plaats in te nemen. Dat is  toegelaten, geen egoïsme… Ik ben een beetje bang om terug te keren naar het ‘normale’. Naar de drie kussen in het gelaat, een stevige omhelzing met hier of daar een ongewilde knijp. Ik heb nu mogen proeven van mezelf… ik vind het heerlijk.

Rosie DW
9 0

Vingergevoel

Met mijn vingers leerde ik je kennen. Ik volgde de contouren van je gelaat. Onder je scherpe neus zaten je zachte lippen. Die ik later proeven mocht en smaakten naar meer. Met mijn vingers verkende ik je lichaam. Streelde ik het weelderige haar. Ik masseerde de harde spieren. Kneedde alles tot een groot genot. Kietelde je voeten, je knieholten erbij. Bij de lendenen werd je van mij. Mijn vingers kenden jou door en door. Maar nu kwijnt hun gave onder het verlies. Ze zien je nog maar vaag en zo zelden. Hun gevoeligheid wordt op de proef gesteld. Ze reiken, ze trachten om jou te raken. Het mag niet zijn, in deze grauwe tijden ben ik blind. Ik voel niets.

Rosie DW
24 1

de zee

golvend schuim slaat neer op het zand oneindig verlangen bevangen in fossielen   oorsprong van al het leven heb jij me ware liefde geschonken voor altijd

Rosie DW
6 1

Wens

Een wens een verlangen uitgedrukt in woorden   Wanneer ik mijn verlangen niet uit is het geen wens maar een gevoel dat opgesloten zit in mijn hoofd   Wanneer ik mijn verlangen naar jou uit in woorden Wanneer ik zeg dat ik van je hou Begrijp je dan mijn wens Vervul je hem dan

Rosie DW
7 1

Bang

Ik ben bang om mijn ogen te sluiten Bang dat ik jou niet meer zie als ik ze open   Ik ben bang om te luisteren Bang dat ik jou niet meer hoor wanneer ik dat doe   Ik ben bang voor de stilte Want in die stilte zie ik jou en hoor ik jou stem   Ik ben bang een heel klein beetje In de leegte waarin je me achterliet dat ik jou daar verlies

Rosie DW
6 1

Wens

wens, een verlangen naar jou en mij samenzijn

Rosie DW
12 1

Dag, dag

De dagen sluipen voorbij als dieven... Ik kan niet zeggen nacht ik zeg gewoon... dag

Rosie DW
6 1

Gedachten van een Jack Russel.

De laatste tijd krijg ik nogal aandacht. Het zal wel aan het mooie weer liggen. Het vreemdste van al vind ik wel de tolerantie. Vroeger was het niet mogelijk om mij op de zetel te deponeren. Nu, zelfs met gezelschap. vaak gaan we samen wandelen. Van die verre tochten in bossen, langs vijvers. Ondertussen al veel nieuw volk tegen gekomen. Vriendelijk dat ze zijn, echt. De bossen doe ik het liefst, we kruipen dan door struikjes. Het lijkt wel of we ons verstoppen voor omstaanders. Thuis gooien ze een balletje. Dat was vroeger het enigste wat ik van hun kreeg. Nu durf ik soms te passen. Tja, het zal het mooie weer wel wezen, de zomer valt vroeg dit jaar.

Rosie DW
5 1

Warm me

Je adem in mijn hals geeft me rillingen. Vingers strelen mijn dij. Ze wandelen over mijn heup naar mijn arm. Uiteindelijk verstrengelen ze zich in mijn handpalm. Je kruipt dicht tegen me aan, de warmte verdrijft de kou op mijn huid. Ik nestel me in je oksel waar ik precies in pas. Je kin prikt in mijn schouder, zachte lippen raken mijn oor net. Een kus maakt dat mijn mondhoeken trillen van genot. Ik draai mijn hoofd. Verdrink in die slaperige ogen. Als onze neuzen elkaar raken, hunkeren mijn lippen naar de jouwe. Je adem stokt, je staart me aan… Wat denk je nu, wat wil je me niet zeggen? Warm me… alsof je me nooit meer wil laten gaan.

Rosie DW
19 1

Dementie

Je bent als de zee: soms eb je weg en dan ben je overvloedig aanwezig. Ik merk het aan je blik wanneer je in de verte staart. Je glimlach bereikt je ogen niet meer. Je praat over het verleden alsof het heden is. Tranen vullen mijn hart. Wij maken geen herinneringen meer. Enkel het verleden is er nog maar daar speel ik geen rol in. Alleen jij. Wie ben ik nu voor jou? Je kent mijn naam niet meer. Je bent niet meer die ik me herinner. Soms vraag ik me af waar je bent. Ergens in een ver en duister verleden. Van één ding ben ik wel zeker: zonder jou bestond ik niet, jij maakt deel uit van mij.

Rosie DW
7 1

Lockdown

We zitten nu in een periode van dagen, maanden zelfs jaren insluiting. Afgesloten van andere mensen waarvan we steeds beweren dat we ze niet nodig hebben. Ook al kennen we ze niet. Steeds bezig met onze eigen ik. Dankzij corona leren wij nu de naakte waarheid kennen. Wij zijn bang. De angst om niet meer gehoord te worden, dat ze ons niet meer zullen zien in die nauwe, glazen boxen. Het maakt ons wanhopig. Nu reiken we verlangend naar die ander. Nee mensen, we zitten niet nu pas in lock down. We hebben onszelf al jaren opgesloten in onze eigen kleine wereldje. Nu komt de waarheid aan het licht en die kwetst. Neem afstand en kijk in uw zelf, durf!

Rosie DW
18 1

De trein naar...

Ik kijk uit het raam van de trein, op weg naar Touzur. De verlaten straten brengen me weer naar huis. Ik zie lege kerken en denk aan mijn moeder. De grote ruimtes voeren me terug. Naar de tijd dat de mijn nog produceerde. Mijn vader er werkte. Waar brengt deze trein mij naar toe? Mijn gedachten drijven naar mijn kindertijd, naar mijn oude gewoonten. Wanneer het leven nog niet zo snel verloopt. Ik wil terug naar toen. Mijn verlangen naar vroeger groeit. Het omhelst me, warmt me. Ze verdrijft de eenzaamheid uit me. De trein ratelt verder in zijn eigen ritme. Mijn hart neemt de cadans over, het wil mee. Mee naar het huis van mijn ouders, mee… naar thuis.

Rosie DW
4 1

Kus van een roos

Zijn hand glijdt over de betonnen steen van de toren. Een grijs gebouw alleen aan zee. Hier is exact waar hij verslaafd geraakte, hoogtes leerde kennen. De plek waar hij verliefd werd op haar. Hij kijkt naar de brief in zijn hand. Zijn lippen lezen de zwarte letters, woorden, zinnen: er is zoveel dat ik je kan vertellen. Jij bent mijn kracht, mijn plezier, mijn pijn. Ja, jij bent mijn groeiende verslaving. Zeg me niet dat het ongezond is men liefste… Hij kijkt op. Wanneer hij de sneeuw ziet liggen op het zand is dit niet wit. Het is haar licht en dat weerkaatst alle kleuren. Zij is dat licht in het sombere grijs. Als een kus van een roos…  

Rosie DW
31 1

Stop de trein

Hoe stop je de trein van het leven? Ik wil eruit. Is er iemand die hem wil stoppen? Alles gaat zo snel en ik voel me er zo verlaten bij. In de wagon van mijn jeugd voel ik me geborgen. De zitbank heeft zich volledig naar me gevormd. Ik koester de graffiti, het zicht is zo bekend. Waarom zou ik moeten veranderen, ik zit hier goed? De andere wagons zijn zo kleurloos en nieuw. Ik ben er zo alleen. Soms komt er een persoon bij en gaat hij weg. Kom naast me zitten en praat met me of jij me door en door kent. Een beetje is voldoende. Al weet ik dat het niet kan… samen is beter dan alleen.    

Rosie DW
9 1

Publicaties

-sweek bundel deel 5 - verhaal 'angst'
-storyland Liefde omnibus 2020 - verhaal 'het zomerhuisje'
- Alzheimer liga Vlaanderen: dichterbij - Neem me mee
- Uitgeverij quarantaine: corona Kerst 2020 - De geest van Kerstmis later
- Uitgeverij quarantaine: de fatale date - een gemiste rol

Prijzen