Wij, vaders, ballen onze vuisten
in onze zakken en smoren daar
woorden, onze zorg. We knellen
onze vingers vast ineen
om niet te helpen,
om te lossen.
Wij wachten.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.