Ann Lemmens is gestorven en Veronique De Cock. Zij twijfelt nog.
Straalt haar achternaam iets culinairs uit. Is het toch veeleer een ordinaire fluit.
Net gelijk die anderen. Helden. Danig populair. Volop die promotie voor hun zieke kop of tieten.
Alles is voorzien. Botox. Implantaten. Echte borsten of een openbarend brein.
Desalniettemin. Geef ik dat voordeel aan de twijfel. Pleit ik voor de vrije verkoop.
Drugs voor hem. De Zweedse kok. Losse gedachten. Boules de Berlin mag ook.
Op zonnige dagen. Dwaalt de trein naar Oostende. Overal mag men zich laten gaan.
Streef. Geloof. Zelf hoop ik. Helemaal niets, dat dit ik gewoon hallucineer.
Doch. Intussen. Zit hij daar toch maar. Verscholen onder cowboyhoed en gouden aureool.
Ik vermoed en ik verraad. Dat hij het weer probeert. Daar in dat biechtkotje.
Zijn eigen ballen leeg te zuigen. Want. Hij moet zijn inspiratie immers ergens vinden.
Christophe Vekeman hij wil het. In zijn boek verkondigen dat hij iets gevonden heeft.
Oogkleppen. Een blad voor elk verlegen kruis. Een spotlicht voor die duistere onzekerheid.
Ik weet niets. Wel dat het allemaal behoorlijk scheef zit.
Silicone kan gaan zakken. Hemeltjes vergaan en de banaan van Heer Christophe.
Wel. Ik zeg het U. Vermijd die nonsense al dat ziek gedoe en gekrakeel.
Het gareel van dit bestaan. Je hangt het beter aan die haak.
Gewoon daar naast het kiekenkot. Waar zij zich weer eens uitstallen.
Het dode, schijnvertoon, die necrofiele parodieën. Ik ruik ze van zeer ver.
Ze doen alsof zij nog een beetje leven, hoop op faam, dat vuil succes nog ademt.
Zij geloven echt. Dat Lazarus als een bezopen god voorbij zal komen.
Willen zij zich weer eens lekker laten naaien door dit schele zijn.
Echt. In maak slechts wat notities. Voor die nieuwe bijbel.
Man. Christophe. Jij Oppergod. Kom mij toch eens helpen want jouw boek.
Ik kan dat toch niet zomaar lezen. Op een vrijdag of gedurende een etmaal vol met zonde. Op die mesthoop. In mijn vrije tijd.
uit de reeks 'Duivelsverzen'