Vijfhonderd vliegende woorden stroomden over jouw gezicht. Drieduizend waterige gedachten vervlogen in je hoofd. Twintig verschillende mogelijkheden verschenen in je ogen.
Wat viel er te proberen en wat kon ons verhelpen.
We hadden net wel orka’s kunnen verminken, vermoorden en opeten. Ik had je kunnen vertellen hoe ik eigenlijk een veganist was en dat dit ver buiten mijn principes viel. Ik had je daarna kunnen gerust stellen en influisteren dat het mijn beste diner ooit was geweest en dat het allemaal niets meer uitmaakte met jou er bij. Dat het niet meer zou uitmaken als de cactus, gatenplant, geldboom en Calathea in mijn kamer zouden afsterven. Dat het niet zou uitmaken of ik mijn nagels nog te kort zou knippen en elke keer een stekende pijn zou voelen als mijn vingertoppen iets aanraakten. Dat het niet zou uitmaken dat alle woorden die in mijn hoofd geklemd zaten als gekend, uit het niets niet meer aanwezig zouden zijn.
Het was midden juni en we hadden net gedanst onder de prachtige kroonluster in de gemeenschappelijke leefruimte. Ik voelde aan je handpalmen die op mijn onderrug rustten dat je hier net zo lang naar uitkeek als mij. Je prachtige lach die je mond opende, gaf de spierwitte tanden bloot. De tanden die schreeuwde dat je elke avond om klokslag tien uur dat wondermooie gebit schrobde, van links naar rechts en om zeven uur ’s ochtends die routine exact hetzelfde herhaalde. Van links naar Rechts.