Er kronkelt een romance door de woestijnen,
een hart dat weer met haar en mij mee vloog.
De lucht spiegelt, houdt weer haar betoog
—
in ’t slapend land zoekt zij de lijnen.
Een sonate houdt wacht, stemt tot denken,
speelt met de vlakte en de sombere lucht,
ze ergert zich aan zijn zwakke gezucht
en de niet bij passende geschenken.
Soms grimeert ze haar gezicht en ’t land,
dat haar handen weder naar mij uitreikt,
en met vage schetsen mij opnieuw ontmoet.
Overmorgen strooi ik op haar wat zand,
wier plooien mijn vriendin vakkundig strijkt
—
ons houden van heeft ze eervol begroet.