Ze gaat dood en ik kan nog steeds de waarde niet vinden in het samenzijn. Wij zijn van andere eilanden en unze kusten hebben elkaar volgens mij nooit geraakt tijdens ons lang gedeelde zeeleven. Terwijl zij de dagen willen rekken om je verbeten gezicht nog een eeuwigheid te mogen zien bewegen, wacht ik tot je weg bent. En ik had je zo'n lang leven gegund, maar ik ben geen voorstander van uitgestelde pijn en ik ben geen voorstander van ons samenzitten, fluisterend discussieren zodat jij niet zou horen dat we zelfs op je sterfbed geen raakpunten vinden. Maar fluisteren is mijn ding niet. Hoewel ik je zo hard zachte laatste dagen wens, kan ik mijn stem niet meer inslikken.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.