Hij is nog een kop op een romp, gestaar op wat wervels en ribben. Een rosse verpleegster met een ferm kruis tussen haar borsten komt hem om de andere dag wassen, zijn tronie en torse kuisen met een hogedrukreiniger. Ze zet hem daarna in een kinderstoeltje en voedert hem als een levereend.
Alles wordt terugbetaald. Door een niets vergetend ziekenfonds en ook al was ze nooit echt helemaal van mij, toch ligt mijn Katje nu finaal onder dit wintergras, in een kleed van sneeuw, oneindig wit.
We zijn nu later, de uren worden uitgerokken. Het laatste zuchtje veerkracht zoekt een zwanennek en de zieltjesschilder is zijn adem kwijt. Hij is voorgoed verminkt. Het was Tanguy die als een kleurenbeul blauwe strepen was gaan trekken op de huid van bleke paarden.
Omdat we het vrijen hadden bedreven. Het was beginnen regenen en de kreupele had een verrekijker, was naar een telefoonkot gestrompeld, belde Radio Dombrugge om een plaatje aan te vragen. Voor Tanguy. Iets van Dalida. Des millions de larmes, of Dans le bleu du ciel bleu. Je ne sais pas et je m'en fous!
uit de reeks 'Residu'