Ik kan eigenlijk wel een zee gebruiken
Om tranen te mengen met haar nat zout
Duikend het grote troostwater in
Ik kan eigenlijk wel een vriend gebruiken
Om vragen te mengen met zijn verstand
Kloppend het grote troostgevoel in
Een zee die beukt en landen kan stormen
Vol machtige vissen, tragisch gespeeld
Me meeneemt naar diepte, blauw en fluweel
Een vriend die is en luistert vol dromen
Met schouder en handen en wijn uitdeelt
Me meeneemt naar warmte, zoet en kaneel
Ik wil eigenlijk wel mijn gedachten neerleggen
Zo paars als een kwal, ebbend schijndood
Zo zwart als een kat die schuilt in de schoot
Tot vloed en voer en niemand iets zeggen
Zolang tot ik drijf, tot ik kronkel en spin
Verder en verder het leven weer in
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.