De middag kwam op en de zon ging onder.
De lucht werd grijs en ik bevond mij op een plaats waar de
lekkerste geur ter wereld hangt.
De kapperszaak, open gehouden door een oude
grijsaard met een grote voorliefde voor Nederlandse Schlagermuziek,
het soort muziek waar mijn haar spontaan wit van kleurt.
Om veiligheidsredenen, het is tenslotte de beroemste mens uit het dorp zullen we de namen even veranderen en noemen we hem Pierke.
Pierke had vroeger een grijs staartje en ik bedoel in zijn haar, dat hij graag meer
en meer uitdunde tot er twee maand geleden niks meer van overbleef.
Pierke hield van carnaval en genoot met volle teugen van het leven.
Vol zenuwen en kwijlend door de shampoogeur wandel ik zijn zaakje binnen.
Pierke fronst diep zijn wenkbrouwen.
“Jij? Jij wilt je haar in het rood verven?! Nee, nee en nog eens nee.”
Ik grinnik en hoop hem te overtuigen om een soort gelijke kleur in mijn lange onverzorgde haren te smeren maar hij weigert resoluut met een schaterlach
tussen zijn vierentwintig nee nee en nog eens nee’s.
Laat ons er dan maar blond in gooien.
Hij knikt met glimlach en laat zijn hulpje het werk doen.
De knappe meid begint vol vertrouwen aan mijn haar, ze trekt streepjes in
mijn haren alsof ze in opdracht van de gemeente een zebrapad aanlegt.
Een wasbeurt met naar mijn mening véél te koud water volgde.
Na een uur klooien met kleverige verf besloot de kapper zelf, ons Pierke
gretig aan mijn wildernis van natte haren te gaan snijden.
Uit beleefdheid werd me een kopje koffie aangeboden die ik zonder
tegenspraak aanvaarde. Gulzig slokte ik de warme vloeistof naar binnen.
Lok na lok viel op de grond en deed me lichtjes gruwelen.
Naar mate mijn haar korter werd kreeg ik meer spijt van mijn keuze.
Ik liet zoals gewoonlijk Pierke zijn werk doen tot hij uiteindelijk met fierheid me aankeek in de levensgrote spiegel.
Als een echte rockster aaide ik mijn vingers door mijn gestekelde kapsel.
Uiteindelijk lijk lijk ik nog niet zo belachelijk met kort gewiekte pluimen en ik vraag hem hoeveel mijn schuld is. Hij zegt het en ik betaal hem.
Het was een ellenlange namiddag die me terug doet hunkeren naar de zeemzoete geur die daar blijft hangen.
Laat ons dat nog eens doen!