Zeepbel

‘t Glittert en ‘t is glad.
Een radeloos geschitter,
langs woordeloos gekwetter
van mussen
die m’n hartstocht blussen.

Of dacht je misschien
dat ik ging rijmen op kussen?

Neen, intussen rijm ik
op lik
op lussen,
op lukken,
op stuk.

Want de waarheid
druipt uit een kinderwond.

Een oude zeepbel die
– kijk nu toch hoe hoog ik kan –
steeg met een zucht
tot boven in de lucht
en daar uiteenspatte
als een wufte klucht.

Wreed.
Alsof ons blazen
en ons staren
er helemaal niet toe deed.


          siegert.