zwartwater in de zeespiegel
moeras langs de waterlijn
een zondvloed van plastic golven
doet de zee pijn
nuestra culpa, wij
puilen uit, werpen
in het wild weg
zonder geweten
verstoren de elegante fragiliteit van de kringloop
de subtiliteit van de materia prima
bevlekken onze longen en ingewanden met ultrafijn stof
de helende likeur die water is
draagt rotte sporen
bloedvergif
voelen we dan gezonde schaamte
walging?
zwarte gedachten bij de grootste verspilling van onze tijd
bij vermoorde bossen
verloren verwondering
uitdovend vuur
doodgraag vooruitgang maar lang geen bekroning voor ons
aapachtigen, menselijk potentieel
tot wij onszelf weer onder ogen durven zien
stuwt de impuls even niets
om alles te laten composteren
in harmonie met alle naturen
de aarde de hand reiken
als medestaander met bloed, zweet en tranen
tot tranenden en pijnboom
tot het altijdgroene leven
ons als bondgenoot herkent
en wij onszelf weer onder ogen zien
het neemt tijd
naar een zuiver evenbeeld streven
zegeningen in de zeespiegel zien
het geschenk is een zee van tijd te hebben