“Zeg mijn kinderen dat ik van hen hou!”
De allerlaatste zin van een afgeslachte vrouw.
Opnieuw een mens onthoofd.
Onverhoeds gekeeld: barbaars en onverdoofd.
Jihadisten, kapitalisten, salafisten, terroristen…
Zijn we zelf de hekkensluiters in ’t rijtje getikte tisten?
Want even gevaarlijk als het virtueel kalifaat,
is de moedwillige aanzet tot polarisatie en haat.
De poppen zijn aan ’t dansen. Aan ’t lijntje hangen wij.
De spelers zijn aan zet, maar wij verliezen er weer bij.
Gemoederen verhit. Ruwe olie op het vuur.
Grenzen toe. Bootjes weg. Hele grote muur.
Laat angst niet in stompzinnige generalisering ontluiken.
blijf -zolang het kan- je heldere hoofd gebruiken.
Op ’t scherpst van de snee, zijn we allemaal maar mensen.
Waren we lang geleden kinderen, met gelijkaardige wensen.
“Zeg mijn kinderen kritisch en alert te zijn,
En houd je hoofd goed bij de les,
Want boven ons hoofd, een politiek wapen:
het zwaard van Damocles.”