Vroeger. Toen heeft mijn vader veel verteld.
Over hoe het was in de Efteling. Ik was nog zo klein van brein dat ik nog geen herinneringen kon creëren.
Verhalen helpen. Voor reconstructies van mogelijke waarheden.
Zo is dat. Meer hoeft Ignace niet te zeggen opdat dit een echt dialoog zou zijn.
Ignace kijkt begrijpend. Dat hebben we zo afgesproken en de volgende keer doen we het andersom.
Ik zal dan ogen vormen die niet tegenspreken. Wij moeten dat oefenen. Het is voor de wereld.
Hij, mijn vader, sprak ook over zijn studententijd. Nochtans heeft hij geen diploma, at hij vooral biefstuk en rosbief.
Toen en in die tijd. Ja. Er werden echte kwastreken uitgehaald. Ik maakte me daarbij realistische voorstellingen.
Ik deed gewoon. Alles was normaal en mijn bestaan was nog van geen betekenis. Niet voor deze planeet, amper voor mezelf.
Op een dag. Mijn vader leek er echt bij aanwezig geweest te zijn. Ze hadden het slangetje van de fietspomp in iemands gat gestoken.
Hij was eraan gestorven. Niet mijn vader. Anders zou ik dit niet kunnen schrijven noch zijn wie ik ben.
Intussen en echt waar. Ik ben iemand van betekenis geworden. De voorstellingen van alles wat er mij verteld is of echt gebeurd is, kan ik wonderlijk overstijgen.
Nu kan men een medestudent waarlijks oppompen tot een zeppelin met alles erop en eraan.
Een hoofd, romp en vier ledematen. We mogen enkel repliceren in zuivere evidenties.
Dat hebben Ignace en ik zo afgesproken. De beeldvorming in eenieders hoofd is echter volledig vrij.
Weet ook dat vandaag de dag het bestaan van elke mens van betekenis geworden is.
Dat betreft vooral zijn (of haar) destructieve aard, ook al is de gebeurtenis ogenschijnlijk van geen enkel belang.
Zoals het laten van een scheet en het methaan dat daarbij vrijkomt. We kunnen ook terugkeren.
Naar de Efteling. Voor een update. Naar het bord met biefstuk of rosbief.
Of erger nog. Geheel naar mezelf, naar mijn allereigenste celdelingen, hun onvermijdbaarheid en het noodlot.
Omdat het van betekenis werd, moest ik het wel proberen. Om die evolutie tegen te houden.
Ik heb me bewapend. Domweg. Met het jachtgeweer van mijn vader.
Om een zeppelin neer te halen, te mikken op de ogen en goed. Dan valt het zicht weg
Het is de eerste troost. Blindheid en toch. Alle herinneringen blijven.
Voorlopig blijft alles komen. Ezelscheten, het noodlot, reclame voor de Efteling, wij naar dit frietkot.
Wees gerust. Wij weten het. Dit is de enigste manier. Wij moeten het vernietigd krijgen.
Elk ongeloof. Elke verwondering. Alles wat betekenis probeert te zoeken. Het moet wegzinken in een blik vol begrip. Stilte wil het vinden.
Ignace antwoordt niet. Graven doet de mol. Dat is zo afgesproken.
uit de reeks 'Dialogen met monsters en dia's'