de duizendste manestraal van de nacht
schiet magistraal, alsof ze lacht
en landt centraal op je lippen.
we versmelten. onze grens is mist
zeg me, ik smeek je, zeg me wat ik al wist
de plant kan aan niks tippen.
vertel me Avrams relaas en de sterren
sta heel even op om de plaat om te draaien
(maar kom wel heel gauw terug)
schenk ons er nog één laatste in
sla onze armen om ons heen
zet de film op pauze
sluit de laptop
kus me.
die manestralen smaken verdomd goed.