De honden lijken elkaar op te eten, alle konten lekken ze proper. En allemaal worden ze wild wanneer hij langskomt. Toch vraag niemand zich af waarom. Ze voelen hem, Jane voelt hem. Als hij zich over haar buigt en haar klein en veilig doet voelen. Maar het blaffen verstoort hun moment, net als je denkt dat je echt alleen bent. Haar hart klopt en doet heel de grond trillen, nog nooit heeft ze dit voor iemand gevoeld. Hoe kan haar admiratie groter zijn dan die voor haar vader? Voor hun is ze de koningin, beiden strijden zij om het eerste schot met de boog. Als het aan de honden lag was Rafaël al lang dood. Want zo blijkt kennen zij de werkelijkheid. Het is stil hoewel het huis weent. Het hout kraakt onder elke voetstap die ze samen van de trap naar de kamer maken. Het huis weent en de kamer weent. Ook buiten eten de honden elkaar op. Want binnen kussen ze elkaar en de lakens liggen open. Was dit niet juist wat de kraai wou voorkomen? Als leren jassen de grond met hun ritsen slaan en de zee vindt dat het voor haar tijd is om op te staan. Op datzelfde moment weent het bed en weent de vader op zee. Tranen verzamelen. Over heel het eiland komen de tranen de daken door, zwevend door de schoorsteen hangen ze boven elk huis. Druppel per druppel, als regen die de verkeerde kant keert. Want de wereld draait de foute richting op, en dat vindt ook de kraai. Boven de steden vormt zich een wolk en onder de wolk is een bevolking die goed kijkt. Ze zien allemaal de spelende piano, de houten spelende piano in het huis van Jane. Maar in de kamers van het huis houdt de muziek niemand wakker. Op dat moment sluit Jane de deur van het openstaande huis. En als de opgegeten honden goed luisteren horen ze allemaal de spelende piano, en de toetsen die door de druppels gespeeld worden. Want het verzamelde verdriet valt in bakken terug naar beneden. Ook doorheen de straten vloeien rivieren van zout water, die hoogdringent opweg zijn om zich te vermengen met de zee. Van de honden blijft er karkas over en ook de kraai heeft vele veren achter gelaten. Maar het is de vader waar men zich eerder zorgen om moet maken. Want zijn bootje kan de nieuwe hoeveelheid zout water maar moeilijk aan. Aangezien de zee nog maar net is opgestaan.
Haar ogen doet ze dicht, en haar ogen doet ze weer open. En ze kijkt hem aan, het is Rafaël niet meer. Rafaël is het huis nooit binnen geweest, en toch zijn de deuren dicht. Een grote kleverige alg is rond haar lichaam gewikkeld doorprikt met de veren die de kraai verloren heeft. Het is een storm in haar hoofd. Het donker groen kronkelt van tussen haar borsten tot tussen haar tenen. Het is alg, Rafaël is hier nooit geweest. Jane doet haar ogen open, en doet ze weer dicht. Al het zand die ze in gigantische zakken naar het landhuis moet dragen wordt te zwaar. En het donker dat haar al die tijd op de hiel zat, steekt haar voor. Maar het dorp weent niet meer, en de straten zijn terug droog. Een stilte na een storm waarbij de alg de weerspiegeling is van zijn lichaamsvorm.