Restanten van een zomerse regenbui die tekeer ging als een wild beest. Het enige dat nog rest nu zijn zilveren regendruppels bengelend aan mijn huiskamervenster. Ik staar ernaar en vraag mij af of water ook muizenissen wegwassen kan. Er gebeurt niets. Maar het schouwspel aan mijn raam is wel mooi, net een Swarowski dekentje. Ik heb iets met Swarowski de laatste weken, vraag me niet waarom. De blingbling waar ik vroeger met een boog omheenwandelde trekt mij nu aan als een magneet.
Krijg je met ouder worden zin in meer bling bling ? Doet de menopauze aan bling bling ?
Het oog mag ook wel wat in deze warme zomertijden dus ik vraag mij niet verder af…
We zijn sinds gisteren terug uit Spa, misschien ben ik wel lichtjes in de ban van water sinds ons bezoek. Nog nooit heeft een slok water mij zo gesmaakt als die eerste slok Spa blauw eerder deze week in een klein hotelletje iets buiten deze ooit stijlvolle locatie. Vergane glorie, dat domineert mijn gedachten wanneer ik aan Spa, de stad dan, denk. Er is iets met die stad maar ik kan niet, nog niet, duiden wat.
Spa is tegelijk mooi en lelijk, klein maar ook groots.. Ik vraag mij af hoe het er in de winter uitziet. Triest ? Verlangend naar de zomer en naar toeristen ? Of blij met de jaarlijkse rustmaanden ?
Spa, je water smaakt vanaf nu anders voor mij. Het smaakt naar jou, naar alles wat jij als stad te bieden hebt: blij, droef, gezellig, vergane glorie, hippe vogels, Bobeline, zware motoren en lederen motorpakken, hitte, nostalgie, het liedje ‘je ’t aime’….
Het was zomer in 2020.