Ik zag hoe de kleine jongen zijn papieren bootje in het water liet glijden. Zijn glinsterende ogen volgden het gammele schip op zijn vaartocht door de kabbelende beek. Toen het bijna uit zijn gezichtsveld was, trok hij snel aan zijn vaders arm. Trappelend op zijn beentjes sleurde hij zijn papa mee om langs het water te lopen. Terwijl zij aan hun zoektocht naar het bootje begonnen, sloop de geur van bloesems mijn neus binnen. Het had een onmiddellijk effect op mijn smaakpapillen. Meer en meer speeksel vormde zich in mijn mond als ik dacht aan een zoete, sappige appel. Ik sloot glimlachend mijn ogen en hief mijn hoofd richting de zon. Zo bleef ik enkele minuten staan. Het zachte briesje bood een welkome verkoeling aan mijn hals. Het was een ultiem moment van rust dat enkel verstoord werd door het geruis van mijn eigen ademhaling. Tot ik bruusk uit mijn trance werd ontheven. Het schelle gekrijs van een stel joelende kinderen in de verte deden me mijn ogen openen. Het geruis dat ik al een hele tijd hoorde, bleek niet alleen van mijn ademhaling te komen. Ik moest snel weer op weg, want de kabelbaan met de rode stoeltjes was vertrokken.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.