‘Wat gaat er juist gebeuren?’ vraag ik aan papa. Hij vertelt dat de maan voor de zon gaat komen, en dat alles even donker wordt. Ik knik en kijk naar buiten, het is nog steeds even helder als daarnet. Over vijf minuten gaan we met ons vieren in de tuin staan, want volgens de weerman op televisie gaat het dan gebeuren. Mama en Elias – mijn jongere broer van zeven – staan samen de afwas te doen van het middageten. Elias staat op een stoel, hij is nog niet groot genoeg voor het aanrecht. Veel zeggen ze niet, ze kijken ongeduldig naar buiten. Papa trekt de kastdeur in de gang open en haalt er vier speciale brillen uit, hij vertelt dat we daarmee naar de zonsverduistering kunnen kijken. Ik zet de bril al eens op mijn hoofd: de woonkamer lijkt plots pikkedonker, ik zie bijna niets. Ik zet hem terug af en glimlach naar papa, want dat doet hij ook naar mij.
‘Kom, we gaan naar buiten, het is bijna zover!’ roept hij plots naar mama en Elias, ik schrik van het volume in zijn stem. Enthousiast wandelen we samen de tuin in. Het lijkt me spannend, zo een zonsverduistering. We zijn opgestaan met de zon, en nu gaat ze even weg. Gelukkig komt ze daarna weer terug, want het zou niet leuk zijn als het voor altijd donker blijft.
‘Marie, ben jij bang?’ vraagt Elias aan mij terwijl we wachten in de tuin.
‘Nee, jij wel?’ vraag ik. Hij schud zijn hoofd, maar de angst in zijn ogen verklapt dat hij liegt. Papa is opgewekt, hij heeft een camera op een statief klaarstaan en sleutelt wat aan de hendels om de zon goed in beeld te krijgen.
‘De zon is al deels afgesneden,’ zegt papa wanneer hij naar het schermpje kijkt. We zetten onze bril op en kijken naar boven, mijn ogen moeten even wennen aan die felle stip in het midden van de hemel. Papa heeft gelijk, er is een stuk weg, bijna een derde. Wachtend op de volledige verduistering kijk ik rond, als enige, want de rest vindt de zon nu veel interessanter. De buurvrouw staat ook in haar tuin te kijken. Haar hond vindt het gras veel leuker, hij rolt naast haar voeten om aandacht te vragen. Het wordt snel donkerder en donkerder, ik begin het koud te krijgen zonder het zonlicht, omhels mezelf om warm te blijven. De stilte die in de straten heerst is onbeschrijfelijk, het enige wat ik hoor zijn de meeuwen aan het strand, enkele straten verder. Het lijkt wel nacht, zo donker is het nu. Een minuut of twee duurt de duisternis, daarna komt het daglicht weer langzaam van achter de maan piepen. Wanneer het voorbij is loopt iedereen naar binnen, ze doen verder met hun leven alsof er niets gebeurd is. Als enige blijf ik in de tuin staan, met de bril nog op. Ik kijk naar boven en glimlach:
‘Welkom terug, zon.’