Ze werd om vijf voor vijf
geboren, dat weet ik nog,
want we maakten er grapjes
over; precies voor sluitingstijd,
geen minuut later!
Het ging zo makkelijk,
te makkelijk, dat kan ook,
bij een bevalling, wist ik veel,
de pijn van mijn eerste
stond nog vers in mijn geheugen.
Maar de echte pijn had ik
gebaard, als een bloedende
placenta uit mijn lichaam
gestoten, bij haar eerste lachje,
het klopt wat ze zeggen…
We namen de taxi naar huis,
zij, een nieuw wezentje,
op mijn blubberbuik en
de bierbuik op vaders schoot.
Grote zus deed de deur open,
ze kon haar ogen niet
afhouden van het krijsende,
wezen dat ze gisteren zelf,
zo theatraal had gebaard.
De bal was uit haar t-shirt gerold,
op de grond gevallen,
weggerold, ze had hem opgepakt,
terug onder de stof geduwd,
meerdere malen, tot het vijf uur was.