Ik zit op een bankje bij de zwemles, op 1,5 meter en met mondkapje uiteraard. Ik ben blij dat ik geen bril heb want die zou acuut beslaan in deze tropische zwembad temperatuur. Door het kijkraam zie ik 5 meisjes braaf in een keurige, rechte lijn heen en weer zwemmen. Schoolslag heen, rugslag terug. Vooraan steken een paar voeten boven de rand van t zwembad uit, die zijn van mijn zoon.
De dromer. Die niet netjes in een rechte lijn zwemt. Die eigenlijk nooit iets netjes en in lijn doet. Zo ook niet bij zwemjuf E-L, A.K.A. "de generaal". Die alias heeft mijn kind bedacht, ik vind m treffend. Ik hou van juf E-L met haar zeer heldere instructies en “niet lullen maar godverdomme zwemmen” mentaliteit. Daar waar Tijn bij meester W. nog rondjes zwom en vooral het plafond grondig inspecteerde, zwemt hij nu in ieder geval soort van doelgericht met iets wat lijkt op een rugslag naar de overkant. Hij mist nog steeds vaak de bedoeling en staat consequent wiebelend naast de kant aan zijn piemel te trekken omdat ie dus tóch moest plassen. Zie je wel. Maar hee, er is sprake van vooruitgang.
Dat mag op zich ook best na ruim 2,5 jaar zwemles. Diploma A is nu toch in de verte ergens in zicht. Moeite loont. Dus hij zwemt maar door, iedere week op maandag om 17.15 uur. Oeverloos aangemoedigd door mij, zijn immer ondersteunende moeder. Enthousiast steek ik duimen omhoog, high five ik voor alles wat maar lijkt op gecontroleerd drijven en ieder stukje in de dolfijn beloon ik met een moddervet chocolade cakeje uit de vitrine. Het maakt me inmiddels niet meer uit hoe lang hij er over doet. Ik heb me neer gelegd bij wekelijks 3 kwartier in een zwembad zitten zweten terwijl mijn zoon probeert de lijst met zwemvaardigheden af te vinken.
Dapper zet ie door, de held. De andere kinderen borstcrawlen hem vaak voorbij en zijn buurjongetjes hebben al lang diploma A t/ m C inclusief reddingszwemmen in de pocket. Hij niet, toch blijft ie dapper door zwemmen, week na week. En dat vervult me met trots. Die kleine lieverd, die nooit wint met wedstrijdje rennen, die geen ster is in voetbal, die fysiotherapie heeft omdat zijn motoriek niet ideaal is, die moeite heeft om zijn aandacht überhaupt bij het spel of de les te houden. Mijn zoon de doorzetter. Een badass is hij. Dus ik zit hier volgend jaar nog steeds. Zwetend, me ergerend aan t gezwets van de andere zwembadmoeders. Vloekend omdat we voor de zoveelste keer met klotsende oksels net op tijd binnen zijn. En dan nu ook met mondkapje, de hele les in 38 graden. Dan zit ik er nog steeds, vet trots te wezen op die van mij. Omdat ie doorzet in moeilijke tijden. Ook als vooruitgang ver te zoeken lijkt. Een inspiratiebron is hij, voor ons allen. Juist in deze tijd.
Dus, BE LIKE TIJN; bek houden en door zwemmen.