(Eventueel vertelt met een soundscape)
Ik heb al je spullen bewaard.
Foto’s, kleren, een duikbril.
En je cassettes.
Vooral je cassettes.
Als je ons huis verliet sprak je boodschappen in.
Die kon ik afspelen terwijl ik wachtte.
‘Ik ben even gaan zwemmen. Ik ben zo terug!
Ik heb havermout voor je gemaakt.
Het staat in de koelkast!’
Je houdt ervan om in het midden van een meer te wonen.
Ik ook.
Je houdt vooral van de voorbijdrijvende spullen.
Verloren spullen van de mensen uit de stad.
Je verzamelt ze.
Samen verzinnen we er verhalen bij.
Op de vensterbank staat je laatste vangst.
Een popje met een wit kleed.
Een eenzame bruid.
We woonden hier met twee.
Of eigenlijk met 887, als je alle verlaten voorwerpen meetelt.
Ze staan uitgestald in ons huis.
Onze tentoonstelling van wat wij denken dat de stad is.
‘Ik heb net een zwerm vogels gezien.
Het leek wel of de lucht explodeerde.
Ik ga erachter met de boot.
Ik weet niet hoe lang ik wegblijf.
Misschien zie jij ze ook in de verte.
Goed kijken. Dan zien we hetzelfde.
Daag!’
Het is tien jaar geleden ondertussen.
Je bent nog steeds niet terug.
Ik wacht op je.
Één keer per jaar zie ik ook de lucht exploderen.
Net als jij tien jaar geleden.
Dan vliegt de zwerm vogels boven ons huis.
Over het meer.
Ze blijven dan even hangen en dansen.
Vandaag is het weer zover.
Ik wacht.
Ik wacht op de vogels.
Ze komen vandaag.
Ik denk aan jou.
Het regent.
Het regent steeds harder.
Maar dat houdt de vogels niet tegen.
Er komt water onder de deur.
Mijn sokken zijn nat maar ik wil niet dweilen.
Ik moet eerst naar de vogels kijken.
Ik moet ze zien en weten dat jij hetzelfde ziet.
Je bent gewoon op een andere plek.
Maar we gaan vandaag hetzelfde zien.
Er komt nu veel water onder de deur.
Mijn voeten zijn nu helemaal nat.
Een golf duwt de deur open.
Het water stroomt binnen.
De stoelen en de tafel dobberen langzaam naar buiten.
De verloren spullen drijven een voor een het huis uit.
Richting het meer.
Ik moet de vogels zien.
Ook al regent het, en is alles nat.
Ik neem je duikbril.
Ik zet hem op en ga naar buiten.
In het midden van het meer drijf ik tussen de verloren spullen.
Er komt water in mijn duikbril.
De regen tikt zoals tegen een dakraam op het glas.
En dan zie ik ze.
De zwerm vogels.
Boven ons huis.
Ze dansen.
Voor mij.
Ik kijk.
Jij kijkt ook.
Vanuit je bootje.
Dat weet ik.
Wij zien hetzelfde.
De vogels dansen.
Synchroon.
Het regent.
Mijn gezicht is nat.
Mijn duikbril vol water.
‘Ik heb net een zwerm vogels gezien.
Het leek wel of de lucht explodeerde.
Ik ga erachter met de boot.
Ik weet niet hoe lang ik wegblijf.
Misschien zie jij ze ook in de verte.
Goed kijken. Dan zien we hetzelfde.
Daag!’