05/03: ‘Ochtendhumeur’ van Christine Janssens

Leen Raats is schrijver en freelance copywriter. Ze gaf meerdere boeken uit, vertaalt haar eigen gedichten en verhalen naar het Engels en publiceert in literaire tijdschriften en verzamelbundels in Europa, de Verenigde Staten, Azië en Afrika. Af en toe wint ze een schrijfwedstrijd - en ze verliest er nog veel meer! Sinds ze, ergens begin jaren negentig, voor het eerst een gedicht op papier zette, heeft ze nog maar één levensdoel: al schrijvend de wereld een beetje mooier maken. Op 29 maart begeleidt zij op de Schrijfdag de schrijfwandeling 'Het Genkse mijnverleden: vroeger en nu'. 

Leen Raats tipt deze week ‘Ochtendhumeur’ van Christine Janssens.

"Het openbaar vervoer is zo’n plek bij uitstek waar mensen elkaar (vluchtig) ontmoeten, waar werelden elkaar raken. In 'Ochtendhumeur' schetst Christine Janssens in slechts drie alinea’s een pakkend beeld van zo’n ontmoeting. Kort en krachtig – dat geldt zowel voor dit stukje proza als voor de ontmoeting.

Door de ogen van de verteller kijken we naar een jonge vrouw aan de zelfkant van de maatschappij. Iemand die, net als het hoofdpersonage en ieder van ons, haar weg zoekt, met vallen en opstaan. Voor haar geen ochtendhumeur of slechte koffie op weg naar werk of school, maar een dagelijkse strijd om te overleven. Twee mensen, twee totaal verschillende werelden.

Enkele treffende details zuigen me het verhaal in, zoals de moeder die eigenlijk nog een meisje is, de passagiers die in dezelfde richting vooroverbuigen wanneer de metro stopt, de zeegroene ogen. En natuurlijk: het opschrift op de totebag.

‘Ochtendhumeur’ is een ingetogen stukje, dat op subtiele wijze emotie oproept. Net daarom zou ik graag twee kleine veranderingen voorstellen: waar je schrijft dat ze ‘verlegen’ naar de grond kijkt, kan het woord ‘verlegen’ weg. Dat ze naar de grond kijkt, suggereert al verlegenheid – of schaamte of een andere emotie, want uiteindelijk weet jouw ik-verteller niet wat de vrouw exact voelt.

Verder zou ik de voorlaatste zin (‘Ik weet niet of ik moet lachen of huilen.’) durven weglaten. Volgens mij wordt het verhaal dan enkel maar sterker, zonder dat je letterlijk emoties benoemt. Het cynisme van de quote binnen de situatie spreekt voor zich. De laatste zin vind ik een bijzonder krachtig einde.

Knap werk!"