06/11: 'Hittegolf' door Pieter Van der Schoot

Kaat Vrancken gaf bijna vijftien jaar les creatief schrijven aan de Academie Muziek, Woord & Dans te Genk. Ze won met haar kinderboeken ondermeer een Zilveren Griffel, een Boekenleeuw en een Boekenwelp. Daarnaast begeleidt ze met veel passie verschillende leesclubs in Vlaanderen. Uit haar ervaring met schrijven en lesgeven is haar laatste boek ontstaan: 'Ga je nu eindelijk dat boek schrijven! Of blijf je erover praten?' Op zaterdag 9 november deelt Kaat Vrancken schrijftips tijdens een panelgesprek in het kader van Boektopia op toer in boekhandel De Groene Waterman in Antwerpen.

Kaat Vrancken tipt deze week 'Hittegolf' door Pieter Van der Schoot.

"Dit gedicht is zintuiglijk zo sterk dat ik meteen gekatapulteerd word naar een extreem hete dag in de zomer. Een dag waarin de hitte als een vochtige deken op me valt zodra ik naar buiten ga. Bij een eerste lezing moet ik glimlachen omdat taal dit kan doen met mijn zintuigen: me de hitte laten voelen die ik haat.

Dankzij het ritme, de klanken, de alliteraties en assonanties wordt de spanning opgevoerd. Lees deze versregel eens hardop en laat de r maar goed rollen: ‘…etter over aardkorst uitgesmeerd’. Lees trouwens het hele gedicht hardop, niet één keer maar verschillende keren.

En daar verschijnt het mooie woord succubus. Ja, ik heb het moeten opzoeken. Maar juist dát is zo interessant aan goede poëzie: je neemt de regels traag tot je, zoekt een woord op, maakt nieuwe associaties en met elke lezing wordt het geheel nog mooier. Dat doet het woord succubus met mij. Het slaat op een demonisch wezen dat aan slapende mannen seksuele energie onttrekt. Dat leidt tot uitputting en zelfs tot de dood. Tja, wat een bijzondere toevoeging aan dit gedicht!

En wat vind je van deze vergelijking? ‘Ze duwt een nat reliëf in de lakens van mijn bed en laat me liggen als een oude hond’. En die hond steekt een regel later een poot op, smeekt en smacht… Zo krachtig is dit beeld.

Tenslotte de climax, de uitbarsting. Etter druipt als lauw manna uit de hemel. Let op: etter is hier lauw, niet warm, niet koud. Zo voelt regen op een hete dag: lauw.

En uiteraard gaat het gedicht over veel meer dan over de hitte alleen. Er spookt een donkerte in, een dreiging. De sfeer doet me denken aan de onmacht die je voelt als je tegen een depressie vecht.

Er staat geen woord te veel in de tekst, je kunt niets schrappen. Of toch? Misschien - en dat is mijn enige commentaar - zou ik van de titel ‘Hitte’ maken in plaats van ‘Hittegolf’. Maar hier ben niet ík de god van het toetsenbord, dat is dichter Pieter Van der Schoot.

Bedankt, Pieter, voor deze wonderlijke leeservaring."

copy foto: Laenen Media