07/09: 'Ze zijn geknoopt, Mevrouw' van Bernd Vanderbilt

Sophie Siersack is auteur van het boek 'Weg van Portugal', een autobiografisch verhaal over wat het met een mens allemaal doet als hij zijn leven helemaal omgooit. Het anders wil doen. Sophie was lange tijd columniste bij het online magazine June, schreef tekstjes over haar leven op het Portugese platteland waar ze met haar man een oprechter leven op mensenmaat nastreeft, en stap voor stap een verlaten boerderij renoveert. Momenteel werkt ze met therapeute Mariam El Guenaien aan een volgend boek over hoe je trauma kan overleven door naar je unieke lichaam te luisteren.

Sophie Siersack tipt deze week 'Ze zijn geknoopt, Mevrouw' van Bernd Vanderbilt.

"De eerste zin 'Mag ik dan eens schuilen.' Een oprechte bedenking, eerder dan een vraag trok al snel mijn aandacht, ik houd van kwetsbaarheid. Maar daar heb je al snel de zin: 'In je kelder, in dat bakje met kaarsresten wat al grauwer overkomt, vragen opwekt en me tegelijk doet lachen, aarzelend of dit wel kan.

Ik voel me best verwant met de gevoelige, tragikomische Icarus uit de tekst die de weg kwijt lijkt in zijn hoofd en de wereld. En hij wil wel dromen van beter, zijn best doen zelfs met ontvangen waardebonnen voor drie schoenen en uitverkochte boeken,... Maar door onrust overmand lijkt; in gesmolten kaarsresten wil schuilen.

'De wereld knabbelt overal aan alles (...) maar ik zal (...) veel beetjes voor je redden.' een zin die me raakte want er is altijd hoop. Icarus plooit niet, hoe onhandig ook. Hij ploetert verder met 'sap van varens die liefde in hun sporen spaarden.' Wat wellicht beter is dan die waardebonnen, denk ik, en weer moet ik lachen.

De tekst doet me denken aan de vrouw van mijn vader. Ze is directrice van een bejaardentehuis, er zitten ondertussen ook knoopjes in haar gedachten. Brainfog heet dat. 'De toestand onder covidmaatregelen is schrijnend,' zei ze vorige week nog tegen me, 'en we zijn allemaal moe maar lachen met elkaars miserie. Dat helpt.'

Zo moet ik ook lachen met het beeld dat Bernd Vanderbilt schept met 'Bergmunt uit het diepste dal' alweer aarzelend of het wel kan. Lachen met miserie. Ik denk van wel... En de schuilplaats is niet langer een kelder maar een bloem die onrust vreet. Wat ik heel mooi vind om mee af te sluiten."

Gerelateerd

Tip

Ze zijn geknoopt, Mevrouw

Mag ik dan eens schuilen. Heel af en toe. In je kelder, in dat bakje met de kaarsresten. Als een gesmolten Icarus die weer eens viel, er altijd iets aan overhoudt, al was het maar gedachten dat er ergers is. Dat er bergen zijn te hoog, waar zuurstof helemaal ontbreekt. Ik wil je nog bedanken. Voor de waardebonnen die ik kreeg. Ik weet niet eens hoeveel. Gewoon omdat ik niet goed tellen kan, de boel verwar met scheepwerfjes voor bootjes van papier, de kronkels in mijn hoofd niet volgen kan. Ze zijn geknoopt, Mevrouw. Ze zijn door al die jaren heen geworden tot een kabelboom waarin de stroom zijn weg nog amper vindt. Die waardebons. Oh ja. Vooreerst wat korting op drie schoenen. Ik hoop daarbij dat ééntje zowel links als rechts gedragen kan. Dan is die anarchie gelukkig, mild en best nog nederig. De boekenbon. Ik ben geweest. De kleine lettertjes, ik moest ze lezen sprak een kassa uit zijn bekje vol met geld. Enkel geldig voor het boek ‘De Roze Hondjes in een Broze Toekomst’. Uitverkocht. Helaas. Dat bonnetje voor ‘wandeling aan zee’, dat lijkt me dan nog lang niet slecht. Ik zal het wegstoppen. De wereld knabbelt overal aan alles, schaamt zich zelfs niet voor het wonder, maar ik zal en ik beloof, veel beetjes voor je redden. Lach niet als ik daarvoor slechts een netje heb voor vlinders, middenin voluit gescheurd omdat ik ze niet kwetsen wil. Een aankoopcheque ‘voor mini-mummy, muis voor Tommy in een winkeltje verborgen langs de Nijl’. Een waardebon ‘voor koekjes die voorzichtig smelten in een sauna, doch onlikbaar zijn, omdat anders al wat los wil aan je mondje plakt’. Ik weet het echt niet meer, Mevrouw, waarvan ik de voorbije nachten droom en overdag dan kook ik maar een beetje zot. Met sap van varens die de liefde in hun sporen spaarden. Bergmunt uit het diepste dal, het zweet van Icarus zit in een troebel potje en vooral, Mevrouw, ik wil vandaag eens schuilen onderin een bloem die onrust vreet. Ik spaar je graag. Ik zeg je niet waarom. uit de reeks 'Waanhoop'

Bernd Vanderbilt

74 2

Gepubliceerd op

7 sep 2022