Mag ik dan eens schuilen. Heel af en toe. In je kelder, in dat bakje met de kaarsresten. Als een gesmolten Icarus die weer eens viel, er altijd iets aan overhoudt, al was het maar gedachten dat er ergers is. Dat er bergen zijn te hoog, waar zuurstof helemaal ontbreekt.
Ik wil je nog bedanken. Voor de waardebonnen die ik kreeg. Ik weet niet eens hoeveel. Gewoon omdat ik niet goed tellen kan, de boel verwar met scheepwerfjes voor bootjes van papier, de kronkels in mijn hoofd niet volgen kan.
Ze zijn geknoopt, Mevrouw. Ze zijn door al die jaren heen geworden tot een kabelboom waarin de stroom zijn weg nog amper vindt. Die waardebons. Oh ja. Vooreerst wat korting op drie schoenen. Ik hoop daarbij dat ééntje zowel links als rechts gedragen kan. Dan is die anarchie gelukkig, mild en best nog nederig.
De boekenbon. Ik ben geweest. De kleine lettertjes, ik moest ze lezen sprak een kassa uit zijn bekje vol met geld. Enkel geldig voor het boek ‘De Roze Hondjes in een Broze Toekomst’. Uitverkocht. Helaas. Dat bonnetje voor ‘wandeling aan zee’, dat lijkt me dan nog lang niet slecht.
Ik zal het wegstoppen. De wereld knabbelt overal aan alles, schaamt zich zelfs niet voor het wonder, maar ik zal en ik beloof, veel beetjes voor je redden. Lach niet als ik daarvoor slechts een netje heb voor vlinders, middenin voluit gescheurd omdat ik ze niet kwetsen wil.
Een aankoopcheque ‘voor mini-mummy, muis voor Tommy in een winkeltje verborgen langs de Nijl’. Een waardebon ‘voor koekjes die voorzichtig smelten in een sauna, doch onlikbaar zijn, omdat anders al wat los wil aan je mondje plakt’.
Ik weet het echt niet meer, Mevrouw, waarvan ik de voorbije nachten droom en overdag dan kook ik maar een beetje zot. Met sap van varens die de liefde in hun sporen spaarden. Bergmunt uit het diepste dal, het zweet van Icarus zit in een troebel potje en vooral, Mevrouw, ik wil vandaag eens schuilen onderin een bloem die onrust vreet. Ik spaar je graag. Ik zeg je niet waarom.
uit de reeks 'Waanhoop'