Tip van de week

16/09: 'Sanguisorba' van Bernd Vanderbilt

Geert Briers schreef zeer recent, samen met Kris Van Steenberge ('Woesten', 'Blindelings'), de roman 'De Advocaat en de Zeiler'. Het is zijn prozadebuut. Daarvoor publiceerde Geert Briers drie zinnelijke dichtbundels die samen een cyclus vormen en waarvan 'Voor wie de liefde' het sluitstuk is.

Geert Briers tipt deze week 'Sanguisorba' van Bernd Vanderbilt. 

"Deze tekst maakt me kwaad, ik word er lastig van. Ik las meerdere teksten van Bernd Vanderbilt op Azerfyfactor en ook daarin bots ik op een ongemakkelijkheid die de lezer kan irriteren. En toch.

Te midden van de stapeling van harde beelden in Sanguisorba vouwt er zich plots een mogelijkheid open om als auteur de lezer mee op sleeptouw te nemen. De twee slotparagrafen geven de lezer voldoende beelden maar net niet teveel, waardoor je nieuwsgierig wordt naar het verhaal dat zich zal ontwikkelen. Net zoals de openingszin een belofte inhoudt die verwachting creëert, tenminste als je mee wil in een roadmovie-achtige rollercoaster van gebeurtenissen.

Elke paragraaf van deze tekst is een verhaal op zich. Misschien is deze tekst niet geschreven voor het korte volume dat op een Azertyfactor-leespagina gewenst is, maar vormt dit fragment onderdeel van een volledig verhaal en moet je als lezer geduld uitoefenen (onderaan staat vermeld ‘uit Residu, door Betty verzameld uit de nalatenschap van Bernd Vanderbilt), een bijschrift dat ook ‘triggert’.

Als auteur moet je niets, de tekst is van jou, jij bepaalt alles, maar de tijd nemen om situaties te ontrafelen, en te durven raken aan de diepte van een personage, zorgt voor herkenning bij de lezer die vervolgens nog meer gewonnen zal zijn voor alle onrust in het verhaal."

Gerelateerd

Tip

Sanguisorba

    Ik zou U meerdere misdaden kunnen bekennen. Echte. Voor de geloofwaardigheid van het verhaal. Mijn jeugd was medeplichtig. Aan de beuldaden van mijn vader. Ik was er meestal bij. Ook bij de slachting van Loulou. Onze pony. Ik werd geroepen maar hanteerde niet de varkenshamer. Omduwen! Helpen! Niet bij het in stukken snijden. Ik liep weg, ook van vriendschappen. Ik sloeg scheef. Meestal in donkere winkels. Nooit grote kapitalen en ik heb geschoten. Met een loodjesgeweer op het plastiek van caravans, op het portret van mijn vader die ik heb doodgewaand. Nooit met volledig succes. Met de jaren wordt het minder erg, zo dacht ik en ik ging voor de kleinigheden. Vergetelheid marchanderen in de ziekste centra. Zaden, aardbeienplanten, stekjes sanguisorba ging ik stelen in de tuinen van fatsoen en welvaart. Of ik ging er kotsen. Ik doolde rond, op percelen bouwgrond, onverkocht omdat er veel, te lang, lijken hadden gelegen. Vraag me niet hoe ik dat weet. Veel wordt evident, eenmaal daarin verzeild geraakt en de oplossing is snel een wandaad, baldadigheid of wrede afrekening.  Net zo in juli van het jaar 2016. Katja was een jaar daarvoor gestorven naast een diepvriezer en als je aan het kruispunt bij de Bloedput komt uit de richting van het Waggelwater, dan kan je rechtdoor naar de tunnel onder Het Zand. Je kan er ook linksaf, richting Ezelpoort en het is daar, waar de straat een zachte bocht maakt, dat het gebeurde.     uit de reeks 'Residu'

Bernd Vanderbilt
92 4

Gepubliceerd op

16 sep. 2020