17/12: 'Middelhoge wolken in Ares' van Sarah Skoric.

We serveren je de laatste tip van de week van 2025. Wat hebben we genoten van alle verse vruchten die hier verschenen. De volgende tip verschijnt op woensdag 7 januari. Fijne eindejaarsdagen gewenst en veel warmhartige nieuwe verhalen in 2026! 

Ivo Victoria publiceerde vijf romans. Hij schrijft columns en allerhande stukken voor diverse kranten en schuift regelmatig aan bij de populaire voetbalpodcast van Hard Gras. Tevens is hij veelvuldig op een al dan niet literair podium te bewonderen als performer, interviewer of presentator, en anders geeft hij wel de een of andere schrijfworkshop, of spreekt een luisterboek in. Ivo Victoria woont en werkt in Amsterdam. Vanaf 2026 start hij het manuscriptbeoordelingsbureau Victoria & van der Loo. 

Ivo Victoria tipt deze week 'Middelhoge wolken in Ares' van Sarah Skoric. 

"Ik hou ervan wanneer een auteur de tijd neemt. In Middelhoge wolken in Ares, overziet een vrouw het landschap, en daalt met haar dochter een heuvel af. Sarah Skoric spendeert er rustig zo’n vierhonderd woorden aan, sensitief en geduldig. 

De tekst fascineert door de subtiele, eigenzinnige aanwezigheid van de schrijver in de terzijdes tussen haakjes, en een haast terloopse, onheilspellende passage als ‘… besluit daar en dan dat ze haar vijfde dochter niet zal baren…’. 

Een enkel woord kan soms een hele zin onder spanning zetten: ‘Het meisje glijdt maar één keer bijna uit.’ Het landschap is net leefbaar voor ‘mens, gier, geit en schaap.’ Bijna. Gier. Die woorden maken hier het verschil – deze schrijver weet niet ongeveer maar preciés waarover ze het heeft. 

Enige smetvlek op dit mooie stukje proza is het openingsbeeld: de groeven in de huid van de vrouw ‘als boomringen’. Ik snap wat hier bedoeld wordt maar ik zie geen cirkelvormige groeven in een mensenhuid voor mij. Of bedoelt Skoric de groeven in de schors? Groeven in de huid zeggen iets over leeftijd, zoals de jaarringen in een boomstam, dat wel, maar dat zou hier een andere, complexere formulering vereisen en de kracht van deze tekst is nu juist de eenvoud.

Mooiste zin: ‘Doorheen de jaren groeiden de vrouw en het meisje vele ogen, vele handen om zich aan op te trekken, een ruggengraat die weet hoe tegen de wind in te beuken.’ Een heel verhaal op zich in eenvoudige, sterke beelden. Hou Sarah Skoric maar in de gaten."