18/10: Het blijft hier thuis maar regenen' van Evelien Meulders

Pieter Staes schrijft, treedt geregeld op met zijn schrijvende broers onder het pseudoniem 'de Staes-broers' en coördineert het open podium De Sprekende Ezels in Mechelen. 

Pieter Staes tipt deze week 'Het blijft hier thuis maar regenen' van Evelien Meulders.

"Om ook ineens met de deur in huis te vallen: als je tekst begint met Ik duw de voordeur open … , is het menens. Aan deze tekst is geen ontsnappen aan. Je staat erbij, je kijkt ernaar, en je kan niet meer terug. Geen inleiding nodig, geen tijdskader, ineens actie. Daar houd ik van – op 5 woorden tijd worden we mee de kamer ingesleurd …

… en belanden middenin een aflevering van The Twilight Zone, ergens tussen een kruising van ‘The Mist’ met ‘Invasion of the body snatchers’, en ‘Little house on the prairie’, tussen sierlijk dansen en zwarte tentakels die iemand gevangennemen. En ligt het aan mij, of weerklinkt er gewoon veel pijn en weeklagen in alle ‘a’s’ die in de tekst zitten: danst, warme, zwarte tentakels, volgeladen boodschappentassen, lichamelijke ... ?

Ik krijg vanaf paragraaf 2 ook het gevoel dat ik in een mijnenveld sta, waarin ik voorzichtig de boodschappentassen neerzet in een jungle van tentakels, net voor de tropische onweersbui losbarst: het is muisstil, het is warm, het is drukkend (volgeladen boodschappentassen – klinkt zwaar), er valt aan deze mist niet te ontsnappen ...

Qua woordgebruik springt onder andere ‘lichamelijke omhulsel’ er uit. Dit is niet zomaar ‘je ligt in de zetel’. Een betere, nog hardere omschrijving van het totaal afwezig zijn van gedachten, moet ik nog tegenkomen.

Qua zinsbouw getuigt vooral ‘ik mis ons van vroeger’ van een chirurgisch woordgebruik. Met deze samentrekking neemt de auteur enerzijds afstand en maakt van ‘ons’ een rationeel, abstract begrip (‘ons van vroeger’), dat anderzijds hard wordt aangevoeld (‘ik mis ons’).

Ook uit de opmerking dat een periode normaal kort is, weerklinkt de algemene verwarring. Er zitten dus - om in junglesferen te blijven - veel zoetzure kantjes aan deze tekst: het is een nest, maar vol tentakels. Je ligt in de zetel, maar bent ver weg. Het is thuis, maar het regent.

Het is een straffe, zeer filmische tekst, die ons vanaf de eerste zin meesleurt in de drukkende draaikolk van verwarring en onzekerheid. Zo ook deze bespreking; ik ben er nog altijd niet uit of ik het einde nu wat te mondain vindt, of net een heerlijk contrast van een redelijk oppervlakkige activiteit met de zware atmosfeer van dit verhaal.

Straffe tekst, een meesterlijke scène, scherp woordgebruik. Nu de film nog!"